Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Webcrusader
Godfried van Bouillon en zijn kruisvaarders waren de bevrijders van Jeruzalem en het Heilige land nadat het enkele honderden jaren bezet is geweest door moslimlegers.
In de middeleeuwen ging men niet zachtaardig om met de vijand, maar daar hadden de kruisvaarders zeker geen monopolie in. De Shariah werd daadwerkelijk toegepast met al zijn wreedheid en geweld ten aanzien van zowel christenen als joden. Beiden werden aan zware beproevingen blootgesteld en de dood dreigde voor wie tegen het islamitische Kalifaat inging.
De verhalen die de Saracenen de wereld instuurden over de herovering van Jeruzalem door de kruisvaarders waren sterk opgeblazen en vormden een propogandacampagne die zonder meer voor waarheid genomen werd achteraf. Wie zou vandaag de berichten van Al Qa'eda of Hamas of Hezbollah of Ahmadinejad serieus nemen? Je zou ze met het nodige scepticisme benaderen, wel hetzelfde geldt voor de partijdige berichtgeving van de saracenen uit de middeleeuwen: Taqiya* was reeds van toepassing in de vroegste tijden van de islam.
Taqiya*
De islamitische term voor de - door de islam toegestane - misleiding van ongelovigen is taqiya (letterlijk betekent taqiya ''huichelarij/schijnheiligheid") Die misleiding kan tot uitdrukking komen in het veinzen van aanpassing en het verstrekken van desinformatie. Voorbeelden van taqiya zijn de schijnbaar westerse levensstijl van de kapers van 11 september 2001 en de schijnbaar gematigde opstelling van islamitische verenigingen en hun woordvoerders in Nederland.
|
Godfried van Bouillon was een halve avonturier ja. En zijn broer Boudewijn een hele. Naar het schijnt was Godfried nochtans een zeer godsvruchtig man. Zij vertrokken beiden om nooit meer terug te komen, want Godfried had al zijn goederen verkocht voor hij ten kruisvaarte ging. Hij kon dus niet meer terug. De kruisvaarders deden niet onder in wreedheid. Kinderen van de Saracenen roosteren kwam meer dan eens voor. Wat niet wil zegen dat de vijand niet wreed even was natuurlijk. Maar we kennen het verhaal van de kroniekschrijver (dus een christelijke kroniekschrijver): toen ze de heilige stad hadden veroverd, stonden ze tot hun enkels in het 'bloed van de ongelovigen'.
Maar strikt genomen hadden de kruisvaarders daar niets te zoeken. Het was allemaal voor het grootste deel politiek. Byzantium kon het militair niet meer alleen aan. De eerste kruistocht had eigenlijk slechts onrechtstreeks met geloof te maken. Want Byzantium moest in de feiten niets van de 'Latijnen' hebben, een stelletje ongemanierde christelijke ketters en woestelingen. In één woord:halve barbaren.