[tomm]

Johan Bollen

Er zijn veel manieren om tot een doel te geraken. Zowel ‘kapitalisme’ als ‘communisme’ kunnen gegeven de omstandigheden een bepaald doel bereiken. Het klinkt misschien raar maar ik zie ze niet eens als zo ‘tegenstrijdig’, o.a. omdat beide pretenderen ‘het einde van de geschiedenis’ te zijn, een model gebaseerd op een eeuwige en onveranderbare ‘menselijke natuur’, de accenten van die natuur enigszins anders leggend door elk. Het is die pretentie die beide blind doet zijn voor situaties die niet in de theorie passen, en het is uit hun rigide reactie op die situaties dat veel leed voortkomt. Beide ‘systemen’ hebben door hun ‘fundamentalistisch’ (nu ‘smile’ ik wel even) karakter de neiging tot dictatuur. Een beetje minder pretentie en meer pragmatisme zou de wereld van veel van dit dogmatisch veroorzaakt leed kunnen besparen.

dat klopt, ik ben dan ook een groot voorstander van Deng Xiao Ping. Een zekere mate van theorie en ideologie is evenwel nodig, anders verzeil je in onverbreideld opportunisme en decadentie zoals vandaag in de voormalige Sovjet-Unie of in Afrika bvb.

Guatemala zeg je. Daar ben ik verschillende malen geweest, nu al een tijd geleden weliswaar. 300000 doden door een vergeten ‘oorlog’ (‘genocide’ is waarschijnlijk een betere naam). Bestaat er een draad op dit forum over dat land? Waarschijnlijk niet. Daarover maakt de Vlaamse pers zich niet druk, waarvan dit forum mij een soort van ‘afdruksel’ lijkt te zijn, dus wie zou er zich hier over druk maken?... Wie bepaald die ‘vervormde’ prioriteiten? Dat Guatemala misschien meer GSM’s per inwoner heeft dan Cuba...is dat dan relevant?

Ik ben er eenmaal geweest, maar het liet op mij een sterke indruk na. Enerzijds heb je mijn vrienden van de betere klasse (goede mensen, die mij heel goed opgevangen hebben, daar niet van) die een doorsnee burgerlijk leventje leiden, met een meid die inwoont, vroom katholiek en ten gepaste tijde een bezoekje aan de shopping mall (centro comercial) en de Burgerking drive-in voor een calorierijk ontbijt, anderzijds ben ik een paar keer ontsnapt aan hun welwillende aandacht, en zag ik talloze havenloze bedelaars, kon bijna niemand die ik de weg vroeg lezen of schrijven, zag ik winkels en apotheken die door zwaarbewapende mannen werden bewaakt (pillen worden per pil verkocht, vermits weinigen een heel doosje kunnen veroorloven), en zag ik vooral op het platteland schrijnende armoede. Het beeld dat mij altijd zal bijblijven is een fotoreportage in de grootste shopping mall van Guatemala Ciudad (4 burger kings, 3 Mc Donalds, talloze kledingwinkels) over de hongersnood in een provincie 40 km. verderop... Net daarvoor was ik in Cuba, en dan ga je Cuba toch ineens veel positiever inschatten, ondanks al de beperkingen.

En Cuba. Allemaal gemakkelijk om van buitenaf te zeggen wat ze moeten doen, en hoe goed en slecht het er allemaal is, voor mezelf incluis, want ik ben er ook nooit geweest. Ik hoop gewoon dat ze eens een 'kans' krijgen. Wat voor zin heeft het hen te willen isoleren? Ze zijn er armer van geworden, maar positieve effecten van die politiek zie ik niet.

Bedoel je nu de gewone Cubaan of het systeem?

Ten slotte, Cuba is een ‘eiland’ hé. Altijd wat eigenzinniger en meer gesteld op onafhankelijkheid dan diegenen wiens grenzen slechts door een onzichtbare lijn over land bepaald worden, toch?

Klopt, alle niet-Cubanen zijn "Yuma", de Cubaanse equivalent van "gringo" in Latijns-Amerika. Zwart, mulat of blank, een Cubaan voelt zich Cubaan. Cubanen zijn een zeer eigenzinnig volkje, en dat heeft niet enkel met het systeem te maken. Ondanks alle kritiek op Castro zijn er weinigen die opkijken naar de VS. De VS is de vijand voor de meeste Cubanen.