[KingHagar]

Oorspronkelijk geplaatst door chiquillo

Grootvader Bush (in mijn ogen toch wel een kapitalist) heeft anders in zijn Poolse fabriek wel gebruik gemaakt van gratis arbeidskrachten die hij van de fascisten mocht lenen, om maar een voorbeeldje te geven. Overigens hebben veel amerikaanse bedrijven de "verkiezing" van Adolfje mee gefinancierd, ze zagen het dan blijkbaar toch goed zitten dat hij aan de macht zou komen.

Ik denk dat dit antwoord niet volledig is, beste anaar. Je geeft aan dat er inderdaad een verband is tussen de burgerij en de fascisten, maar zoals vaak met anarchisten het geval is, trek je de lijn niet door en ga je niet op zoek naar de redenen waarom de burgerij op bepaalde momenten het fascisme nodig heeft om haar machtspositie te behouden.
Natuurlijk is het kletskoek van Dies door er zich van af te maken met het argument 'jamaar, de fascisten waren toch tegen de vrije markt'. Het bestaan van de vrije markt is een fabeltje die door de heersende klasse vandaag verspreid wordt met de bedoeling de mensen het gevoel te geven dat iedereen snel rijk kan worden, dat iedereen met gelijke kansen start, dat iedereen tegen iedereen kan concurreren, dat het allemaal afhangt van competentie en een dosis meeval. Zo staat het in de geschiedenisboeken waar Dies het over heeft, dezelfde die ik heb moeten slikken op de schoolbanken.
Wie zijn ogen echter opentrekt weet dat de praktijk heel anders in elkaar zit. De productiemiddelen zijn in handen van een bijzonder kleine minderheid in de maatschappij, en die groep wordt steeds kleiner. Honderden jaren van kapitalistische logica hebben ertoe geleid dat de progressieve factor 'concurrentie', zichzelf uitschakelt. Wat ooit begon met een relatief grote groep (toch in vergelijking met vandaag) van koopmannen, handelaars,... die door de concurrentiedrang de ontwikkeling van de algemene welvaart vooruitstuuwden, heeft vandaag geleid tot een zeer beperkt aantal grote spelers in de sleutelsectoren van de economie. Spelers die elkaar vandaag nog altijd opslokken (denk maar aan de laatste berichten over Disney) en die geen zuurstof meer overlaten voor andere ondernemers: monopolievorming dus. De vrije markt is een camouflage-begrip voor een wereld waar een minieme groep beslist over wat en hoeveel er geproduceerd wordt om hun winsten de hoogte in te jagen. De wet van vraag en aanbod is bullshit: winst maken, daar gaat het om.

Als je gaat kijken naar wanneer het fascisme hoogtij vierde, dan moet je vaststellen dat dit in periodes was van economische crisis en tegelijkertijd ook een crisis van de leiding van de arbeidersklasse. Duitsland is hiervoor het uitgelezen voorbeeld, maar ook Italië, Spanje,...geven dit aan.
Mensen zullen in beweging komen wanneer hun materiële condities er merkelijk op achteruitgaan. Wanneer ze van de ene dag op de andere zonder werk komen te zitten, een gezin moeten onderhouden en een huis moeten afbetalen. Op zo'n momenten is de bereidheid om verworvendheden in eerste instantie te verdedigen en in tweede instantie af te dwingen groot.
Wanneer het kapitalisme in een serieuse economische crisis zit, is de burgerij verplicht de crisis af te wimpelen op de schouders van de arbeiders, wil het zijn winsten veilig stellen. Tussen WOI en WOII was de crisis echter zo diep dat het niet meer ging om haar winsten veilig te stellen, maar om haar eigen bestaan te verzekeren. Er was geen marge meer om de arbeiders mee zoet te houden, de confrontatie moest worden aangegaan.
Aanvankelijk was echter de arbeidersklasse aan zet in Europa, en kon de burgerij alleen maar wilt in het rondspartelen in de hoop zoveel mogelijk schade aan te richten. Getuige daarvan is de revolutie in Duitsland in 1918: zonder veel tralala konden de stakerscomités de werkelijke macht in grote delen van het land overnemen. Maar natuurlijk wilden de kapitalisten niet zomaar hun macht uit handen geven en trachtten ze op alle mogelijke manieren de arbeidersklasse slagen toe te brengen. Op zo'n momenten is het belangrijk dat een competente revolutionaire leiding de juiste maatregelen neemt op de juiste momenten. En het is juist dat wat er verkeerd ging: door de moord op Liebknecht en Luxemburg, het verraad van de sociaal-democratie en de kloterij van de communistisch partij (lees: Stalin zijne clan) is de burgerij erin geslaagd de arbeidersbeweging in het defensief te dringen.
Ondertussen schrijven we jaren '30 en was de crisis dieper dan ooit. Het kapitalisme was ziek, maar de leiding van de arbeidersklasse zat in een hoekje haar wonden te likken.
Op zo'n momenten, wanneer de arbeidersklasse haar programma niet lijkt te kunnen waarmaken, keren de middengroepen (toen nog een betrekkelijk grote groep) de arbeiders de rug toe en springen ze over naar het kamp van de groot-burgerij die luid staat te roepen dat de arbeiders verantwoordelijk zijn voor de economische crisis. De voorwaarden voor het fascisme zijn daar: de arbeidersklasse in het defensief, een serieuse economische crisis die naar verloop van tijd ongetwijfeld terug tot revolutioniare bewegingen zal leiden en de middengroepen die door de burgerij kunnen worden ingezet om de organisaties van de arbeidersklasse kapot te slaan. Want dat is de enige verzekering voor de burgerij dat de objectief gunstige omstandigheden voor revolutionaire bewegingen niet kunnen uitgebuid worden door de arbeidersbeweging: het atomiseren van de arbeidersklasse, het fysiek kapot slaan van haar organisaties zoals vakbonden, partijen, bonden,...

Ik denk dat de link tussen de burgerij en het fascisme nu wel duidelijk is. Dit maakt ookt waarom de LSP zich deze week krachtdadig verzette tegen de beslissing van de Antwerpse unief om een zaal toe te kennen aan de NSV, een fascistische studentenvereniging.