[De Knut]

Dat het Vlaams Blok tegen de vakbonden zou zijn en voor de afschaffing van het stakingsrecht is één van die hardnekkige sprookjes die niet alleen de vakbonden kwistig rondstrooien. Ook de verschillende politieke partijen die dingen naar de gunst van de werknemers sturen deze leugen nog steeds de wereld rond. Dat het Vlaams Blok in de jaren negentig meer dan representatief is geworden voor wat de arbeiders en de bedienden in dit land denken en in gesprekken op de werkvloer of op kantoor zeggen, heeft de haat van de politieke partijen, hun vakbonden en ziekenfondsen niet verminderd. Omdat steeds minder Vlamingen zich laten vangen aan de desinformatie over onze partij, hebben zij getracht hun verzwakkende invloed bij de werknemers te herstellen door dreigementen en zelfs regelrechte chantage. Wie lid is of sympathiseert met het Vlaams Blok wordt 'eruit' gegooid en wordt maatschappelijk geïsoleerd. Zelfs op school moeten de kinderen van Vlamingen die kiezen voor het Vlaams Blok horen dat er iets mis is met hun ouders. Pesterijen en benadeling in schoolresultaten zijn hun deel.

Wie wel eens beweert dat de sociale controle is afgenomen, mag gerust een uitzondering maken voor het Vlaams Blok. De handel en wandel van leden en sympathisanten van het Vlaams Blok is voorwerp van méér dan gezonde belangstelling van vakbondsafgevaardigden, progressieve leerkrachten en bedienden van een aantal ziekenfondsen. Als zij voldoende bewijs hebben verzameld tégen iemand van wie ze vermoeden dat hij of zij met het Vlaams Blok iets te maken heeft, dan volgt onvermijdelijk een schrijven dat de persoon in kwestie bepaalde politieke sympathieën maar beter voor zich houdt, want anders… Maar dat is het beste geval. Het Vlaams Blok heeft het de afgelopen jaren talloze malen opgenomen voor gesyndiceerden die met nauwelijks één woord uitleg uit de vakbond werden gegooid, wegens 'sympathie voor het Vlaams Blok.' Wat het Vlaams Blok écht van vakbonden vindt, is blijkbaar van geen tel. Het Vlaams Blok bedreigt immers de voorrechten van de vakbonden door te breken met het simplistische travaillisme van de werkende klasse. "Vlaming of Waal, we zijn toch allemaal Belgische werkers?" De genuanceerde visie van onze partij komt nooit aan bod.

Het Vlaams Blok en de vakbonden

Niemand betwist de historische rol van de vakbonden in de emancipatie van de werknemers. Zij waren de motor achter het proces dat leidde tot betere bescherming van de werknemers en menselijker arbeidsvoorwaarden. In tegenstelling tot wat beweerd wordt, vindt het Vlaams Blok ook dat het stakingsrecht een grondrecht is dat voorwerp uitmaakt van diverse internationale verdragen. Vakorganisaties hebben volgens ons een essentiële rol in het kader van het sociaal overleg en het afsluiten van collectieve arbeidsovereenkomsten. Het Vlaams Blok stelt nochtans vast dat politiek gekleurde vakbonden vandaag vaak een nefaste invloed hebben op de relatie tussen werkgevers en werknemers.

In plaats van de belangen van hun leden te verdedigen, verlagen vakbonden zich soms tot platte partijpolitiek, het verwerven van allerlei profijten en het dienen van de partij waaraan ze zijn verbonden. In de loop van de twintigste eeuw zijn vakbonden gaandeweg betrokken geraakt bij het overheidsapparaat. Zij zijn vertegenwoordigd in allerlei adviesorganen van de regering en in overheidsbedrijven zoals de NMBS; ze bepalen mee het beleid van de RSZ en de Nationale Bank; ze dragen rechters en raadsheren voor; ze sluizen enorme fondsen van overheid en werkgevers door en ontvangen jaarlijks vele honderden miljoenen euro subsidies en vergoedingen. Bovendien zijn ze hoofdaandeelhouder van invloedrijke, ultrakapitalistische banken en verzekeringsmaatschappijen. Die macht lijkt voor de vakbonden van vandaag veel belangrijker geworden dan de verdediging van de werknemersbelangen.

Het grondrecht zich als werknemers te verenigen mag volgens het Vlaams Blok enkel en alleen worden uitgeoefend ten behoeve van een rechtmatig doel - loon en welzijn op het werk - en er mag geen misbruik van worden gemaakt. Ook mogen tijdens de uitoefening van dit recht geen misdrijven worden gepleegd. Het Vlaams Blok wil misbruiken aanpakken door vakbonden rechtspersoonlijkheid te geven en te verplichten een open boekhouding te voeren. Om de werknemers beter te verdedigen moet het monopolie van de politieke vakbonden doorbroken worden. Het Vlaams Blok pleit ook voor de oprichting van echte ondernemingsraden, waarin werkgevers en werknemers vertegenwoordigd zijn. Deze raden moeten leiden tot een democratische besluitvorming die zowel werkgevers als werknemers ten goede komt. Het is absoluut onaanvaardbaar dat de traditionele vakbonden leden of verkiezingskandidaten van het Vlaams Blok zomaar uitsluiten.

Rechtspersoonlijkheid

Vakbonden hebben ook vandaag nog een belangrijke sociale opdracht te vervullen, maar zij moeten wel in hun rol blijven. Door het feit dat zij nog altijd geen rechtspersoonlijkheid hebben, menen zij zich alles te kunnen permitteren en gaan zij dikwijls hun boekje te buiten. De vele, ook recente, fraudegevallen bij de syndicaten zoals zwarte lonen en niet-aangegeven premies zijn daar voorbeelden van. Ook vernielingen bij gewelddadige stakingspiketten en betogingen kunnen niet verhaald worden op de vakbonden of hun leiding. Daarom is het Vlaams Blok absolute voorstander van de invoering van rechtspersoonlijkheid voor vakbonden, een totale depolitisering en een verplichte open boekhouding. De kleinste belastingplichtige moet zich immers ook voor elke financiële handeling kunnen verantwoorden. Zo bereiken we meer transparantie en minder wantoestanden, hetgeen de geloofwaardigheid van de vakbonden ten goede zou komen.

De bestaande vakbonden kunnen enkel overleven dankzij de privileges die hen zijn toegestaan door het establishment. Zo is België het enige land ter wereld waar de werkloosheidsvergoedingen uitbetaald worden door de vakbonden. Hierdoor kunnen zij effectief aan klantenbinding doen. Bovendien ontvangen ze jaarlijks ettelijke tientallen miljoenen euro belastinggeld als 'administratievergoeding' voor deze uitbetalingen. De wetgever heeft het onmogelijk gemaakt dat nieuwe vakbonden hen concurrentie zouden aandoen: om erkend te worden als 'representatieve vakbond' moet men eerst 50.000 leden hebben. In de praktijk heeft dit tot gevolg dat het zeer moeilijk wordt om als nieuwe vakbond erkend te worden. Wij betreuren dat alleen zogenaamd representatieve vakorganisaties aan die sociale verkiezingen kunnen deelnemen. Het Vlaams Blok diende reeds eerder een wetsvoorstel in om de spelregels van de sociale verkiezingen te versoepelen en ook lijsten toe te staan los van de traditionele kleurvakbonden. Daarnaast betreuren wij dat sinds lang geen sociale verkiezingen meer plaatsvonden in de openbare dienst en in een aantal semi-overheidsbedrijven.

Vakbonden moeten niet aan politiek doen

Onze kritiek op de vakbonden betreft in belangrijke mate de willekeur die vakbonden zich in dit land blijkbaar kunnen permitteren. Zij gooien leden die hen onwelgevallig zijn (leden en sympathisanten van het Vlaams Blok) uit hun organisatie. Zij hoeven blijkbaar geen transparante boekhouding bij te houden, fulmineren tegen fiscale fraude van de 'rijken,' maar hebben zelf hun oorlogskas op buitenlandse bankrekeningen. Zij bewijzen lippendienst aan 'meer jobs,' maar hebben zelf profijt aan het uitbetalen van werkloosheidsvergoedingen. In zo een inconsequent en ondoorzichtig kluwen kan dienstbetoon en corruptie goed gedijen. Om de verworven voorrechten niet in gevaar te brengen, moet de strijd tegen het Vlaams Blok met alle middelen gevoerd worden en mag het cordon sanitaire nooit of te nimmer sneuvelen.

Vooral de angst voor een minder spilzuchtig beleid in Vlaanderen na het verdwijnen van België voedt de krampachtige bewaking door de vakbonden van het cordon sanitaire. In dat opzicht zijn de vakbonden in Vlaanderen met handen en voeten gebonden aan hun machtige spitsbroeders - vooral de FGTB - in Wallonië.

Voor het woord 'Vlaanderen' gaan ACV, ABVV en ACLVB per definitie op de vlucht. De vakbonden verzetten zich tegen alles wat naar een communautaire opsplitsing van de sociale zekerheid ruikt. Met de regelmaat van de klok zijn er vanuit de richting van de syndicale organisaties regelrechte banvloeken te horen aan het adres van politici die het cordon sanitaire 'tegen het Vlaams Blok' in vraag durven stellen. Zo floot het ACW de CD&V terug, toen enkele christen-democraten het cordon een gijzeling van de politiek in dit land door links noemden. Maar ook een mogelijk kartel tussen CD&V en N-VA kon op geen genade rekenen. CD&V zou, zo liet de machtige vakbondsvleugel uitschijnen, 'een centrum-rechtse formatie worden' en … dat mocht niet.

Toch blijkt uit de recente ruzie tussen Vlaamse en Waalse socialisten over de dienstencheques dat Vlaanderen en Wallonië ook syndicaal uit elkaar drijven. Voor de PS, hierin onder druk gezet door de Waalse socialistische vakbond FGTB, volstaat het niet dat de federale overheid alles financiert. Het systeem moet ook op Waalse leest geschoeid blijven. Als dat door het verzet van de Vlamingen niet mogelijk blijkt, moet voor het ABVV het hele stelsel maar geregionaliseerd worden, met de bijhorende middelen wel te verstaan.

Geen eigen vakbond

Het Vlaams Blok heeft zich altijd verzet tegen politiek gekleurde vakbonden. Daarom hebben wij ook, ondanks het hardnekkige aandringen in arbeiderskringen, niét gekozen voor de oprichting van een eigen vakbond. Dat belet echter niet dat het Vlaams Blok ook in de schoot van de bestaande vakbonden op steeds meer steun kan rekenen. Bij talrijke Vlaams-Blokmanifestaties stapten vakbondsleden van verschillende vakbonden met ons mee op.

Nog voor de verkiezingen van 1999 stapte liberaal vakbondsman Jos Van Assche over naar onze partij. Hij was een topfiguur binnen het ACLVB. Maar ook in de andere vakbonden waren wij in het begin van de jaren negentig bijzonder actief. Aanvankelijk trachtten de groene, rode en blauwe vakbonden hun leden te ontraden met ons te sympathiseren. Dit deden zij aan de hand van brochures en voordrachten. Maar veel leverde die bekeringsijver niet op. De partijvakbonden grepen dan maar naar andere, doorslaande argumenten. Zij begonnen daadwerkelijk leden die 'verdacht' werden van Vlaams-Bloklidmaatschap of -sympathie of die op kieslijsten hadden gestaan uit de geledingen van hun organisaties te verwijderen. Waarop het Vlaams Blok het dan voor deze mensen opnam en er in enkele gevallen ook in slaagde schrapping uit de vakbond te vermijden.

In december 2002 besloot de commissie voor de bescherming van de persoonlijke levenssfeer in een advies aan de toenmalige federale minister van Justitie, Marc Verwilghen, dat de uitwisseling van 'zwarte lijsten' met de namen van Vlaams-Blokmilitanten bij de sociale verkiezingen van 1999 een schending was van de privacywetgeving.

Vlaams Blok, dé arbeiderspartij bij uitstek

Het Vlaams Blok groeide intussen uit tot de grootste arbeiderspartij en zal het ook altijd voor de werknemers blijven opnemen. Dat bleek ook uit onze verdediging van de havenarbeiders. Het Vlaams Blok steunde hun verzet tegen de zelfafhandeling van de scheepsvracht door matrozen. Wij nemen het op verschillende manieren voor de werknemers op, onder andere ook door krachtige symbolen, zoals de gezinsdag van onze partij op 1 mei. Maar in de eerste plaats weet het Vlaams Blok de werkende Vlamingen te overtuigen door de kracht van ons programma - met heel wat aandacht voor de sociale dimensie van leven én werken in Vlaanderen.

De jaarlijkse geldstroom van 11,2 miljard euro van Vlaanderen naar Wallonië aan de kaak stellen is bijvoorbeeld geen communautair gestook, maar het is een illustratie van het onbehoorlijke functioneren van deze Belgische staat. Deze staat verdraagt geen democratie of rechtvaardigheid. België wordt best ontbonden, ten bate van de Vlaamse én Waalse arbeiders en bedienden. De splitsing van België is een sociale opgave. Vlamingen en Walen kunnen best solidair met elkaar zijn in het kader van de Europese Unie. Als buren. De schoonmoeder België hebben we niet langer nodig, integendeel!