Oorspronkelijk geplaatst door Pelgrim
even serieus, wat ik toch een beetje mis is een begrip van de politieke context. Jullie slagen er keer op keer in de kwestie te simplifiëren naar discussies en verschillen tussen de klein-linkse dwergen. Voor de grote massa der kiezers is die discussie letterlijk nietszeggend, de grote massa der kiezers heeft genoeg van paars gehad en zocht naar een andere stem en heeft die gevonden (nu ja) in de hoedanigheid van Lijst De Decker, die, laten we dat niet vergeten, redelijk wat sp.a stemmers heeft aangesproken en momenteel geldt als de oppositie, meer zelfs dan VB dat ondertussen naar melk over datum begint te smaken. Zulke situatie bestaat niet in Nederland, want daar wordt de oppositie momenteel gedeeld door een rechtse én een linkse kracht. Ook in Duitsland is de nieuwe linke de oppositiepartij in de hoofden van veel mensen. En nu komen we aan het drama van den belgiek: de enige oppositie tegenover het establishment is rechts, of nog rechtser. Toch wel een héél andere situatie.
Hoe komt dit? Niet omdat LDD zo'n fantastische demagogen in haar rangen heeft want wees nu eerlijk, een Jan Marijnissen is toch echt wel wat andere koek dan die zeveraar Jean Marie (ook een jm). De reden is heel simpel, maar wel vloeken in de rode kerk (allee kapel, we hebben het over klein links): de oppositie trekt de anti-Belgische kaart. Het federaal Belgicistisch bestel kraakt aan alle kanten en dat dringt bij steeds meer mensen door.
Hoe reageert de linkerzijde nu? Door oppositie te voeren tegen de oppositie... Paniekerig, hysterisch, compleet het noorden kwijt. Links zit compleet vastgereden, in de publieke opinie zijn de linksen een stel sectaire gefrustreerde wereldverbeteraars geworden die compleet de voeling met de realiteit verloren zijn. Alleen daar waar een linkse organisatie ter plekke op straat actief is (in casu dan gvhv van de pvda) kan die wat sympathie opwekken maar laten we eerlijk zijn, dat is op nationaal vlak ook maar gepruts in de marge.
Wat ik dus compleet mis is een links dat zelfbewust en zelfverzekerd is en dus ook durft aan politiek doen. Geen hysterie, geen paniek, en niet het establishment liggen achterna hollen in een krampachtige poging oppositie tegen de oppositie te voeren.
Daarom alvast een klein voorstel: de staatshervormingen beheersen het hele politieke debat. Of links dat nu wil of niet, ze zal daar een antwoord moeten op hebben, want de politieke agenda ga je niet zomaar eventjes veranderen. Het enige antwoord dat ik tot nu toe heb gevonden, buiten dan mijn eigen vlaams-linkse bollenwinkel, is hysterie, paniek en een krampachtige poging oppositie tegen de oppositie te voeren. Of anders gezegd: de status quo handhaven, wat zelfs op communautair vlak (een vies woord maar wel hot topic in het politiek debat) reactionair is en absoluut niet links.
De partij die nu afkomt met een concreet voorstel voor een echt sociale en efficiënte staatshervorming (en dat is niet neo-unitarisme) gaat al ferm scoren.
|