[Linda]

'Oldtimers'

Soms, zoals vanavond (woensdag, 23 april), is het goed dat ik zit, anders zou ik van het verschieten omver zijn gevallen. Als ik de off-screen stem van 'Het leven zoals het is, de kust' moet geloven, dan ben ik een 'oldtimer'.
"Ja wadde!" Daar moest ik van in mijn ogen wrijven. Ik heb altijd gedacht dat een oldtimer een zeer oude auto was. Mis dus, de 'een oldtimer', dat ben ik. Het criterium waarop de man mensen indeelt als 'oldtimers' is de Belgische frank. Wie nog omrekent naar Belgische frank zou 'een oldtimer' zijn.

Dat ik voor 'oldtimer' wordt versleten is zo erg nog niet. Ik kan tegen een stootje. Maar in Frankrijk werd een jongetje van 9 door het productiebedrijf 'Angels Productions', geweigerd voor deelname aan een populair kinderprogramma omdat hij 'Islam' heet. Zijn naam 'vertegenwoordigt een religie die niet gewild is in Frankrijk', kreeg hij te horen.
De jaren '30 van de vorige eeuw lijken steeds maar dichter bij te komen.

Ook als Willem Vermandere, zanger, dichter, en beeldend kunstenaar ten tonele verschijnt. Is er nu een man die meer van een pluche beer heeft dan Willem Vermandere? Je zou hem toch zo een knuffel geven. En hij is nog pater geweest. Dat geeft altijd een aura van betrouwbaarheid.
Maar ook Vermandere is er in geslaagd mijn mond te laten openvallen van verbazing. Willem Vermandere wou graag Jan Leyers ontmoeten.
Ik was in de keuken, en voorzichtigheidshalve spits ik mijn oren als ik de naam 'Jan Leyers' hoor. Nu vind ik hem als zanger best ok, maar als hij iets over de islam moet doen, dan trekt hij de kar waar ze sedert de middeleeuwen gestaan heeft. Dus liet ik ogenblikkelijk mijn vaatdoek vallen, en repte mij naar de tv. Vermandere wou Leyers ontmoeten voor de manier waarop hij die reportage, 'De Weg naar Mekka' had gemaakt. Vermandere noemde dat 'respectvol' benaderen, maar toch zijn mening geven.

"En dat is nog pater geweest?!" zei ik luidop tegen de tv. Hoe komt het toch dat ik iedere keer weer verschiet als ik geconfronteerd wordt met de racistische onderstromen in onze cultuur? Zal ik dan nooit leren dat er geen kruid tegen gewassen is? Willem Vermandere gelooft dus ook graag in de dogma's van het Westers fundamentalisme. Maar moet ik daar zo verwonderd over zijn? Dat is immers het geloofsstelsel wat wij de facto ingelepeld krijgen met onze paplepel.
Misschien speelt een eigen persoonlijk 'dogma' mij parten. Toen ik nog een kind was, zei mijn moeder vaak dat we maar beter goed konden luisteren naar wat die mensen die gestudeerd hadden, vertelden. Zij vond dat ze 'het' beter wisten dan wij, de gewone mensen. Ook al heb ik dat dogma al talloze keren rationeel doorprikt, toch leeft er een spontane neiging in mij om steeds weer te keren naar dat geloof in 'de intellectueel'. Maar als het dan niet blijkt te kloppen, ben ik er iedere keer weer een beetje ondersteboven van. Misschien is de macht van de gewoonte een niet te veronachtzamen factor. Misschien hebben we nood aan vertrouwen in de mensheid.

"Hoe bestaat het?!" Ik zou een 'oldtimer' zijn, een klein jongetje wordt uitgesloten omdat hij 'godsdienst' heet, en een gewaardeerd kunstenaar is heimelijk blij omdat Jan Leyers de 'inferioriteit' van de moslims heeft blootgelegd.
Daar wordt ik niet vrolijk van.

Gelukkig is er Leonardo Di Caprio, om mij wat op te monderen. Hij springt op de bres voor het leefmilieu, voor onze planeet, voor het leven. Voor mij hoeft het echt niet. Mijn tijd zal de planeet nog wel uitdoen. Maar voor de jongeren, voor de kleine kinderen, de kleuters, de baby's van vandaag, voor hen maakt deze 'oldtimer' zich zorgen.
Het voortbestaan van de mensheid wordt niet bevorderd door een paranoïde houding tegenover één of meerdere godsdiensten, niet door de verhoffelijking van het racisme, en niet door mensen op basis van leeftijd tot zondebok te bombarderen.

Edith Legrand