Toevallig vandaag bij de kapper kon ik eens, bij gebrek aan beter, een paar tijdschriften van Familie lezen.
In nr. 5 van dit jaar, stond in de rubriek 'Vraag het aan Mimi'
een brief van een hiergeboren, Marokkaans-Belgisch meisje, dat anderhalf jaar geleden verplicht werd om te huwen met een Marokkaan uit de thuislanden.
(Wat ik op zich al een verschrikking vind, om de toch al westers ingeburgerde meisjes te verplichten om te trouwen met een achterlijke uit het Atlasgebergte. 
)
Zij schreef dat hij al vanaf het begin van het huwelijk had gezegd, dat zijn enige doel was, om in België te kunnen blijven. Hij hield naar buiten toe de schijn op van perfect gezinnetje. Maar, schreef ze, nu hij een auto en werk heeft wacht hij vol ongeduld op zijn Belgische nationaliteit om daarna de scheiding aan te vragen en zijn Marokkaanse vriendin te kunnen laten overkomen.
Wie het niet gelooft, moet maar het desbetreffende nummer aanvragen.