Opbodpolitiek. Voor wat hoort wat. Enkel voor het eigen landsgedeelte en in het eigen landsgedeelte verkiezingen houden voor een federale staat is in feite gekheid. Het is ondemocratisch, het is ook niet functioneel.
Onze staat is niet goed gestructureerd, niet democratisch. Er dient dus inderdaad een staatshervorming te komen, maar dan één die samenleven mogelijk maakt, niet één die AUTOMATISCH leidt tot ofwel separatistische waanzinnige ideeën (wegens Brussel) of tot communautair opbod.
Een federale staat heeft een federaal bestuur nodig, naast regionale besturen, en dit federale bestuur dient verkozen te worden voor en door iedereen die in dit land woont. Het is duidelijk nu dat dit evident is.
Er is een fout systeem in gang gezet, het heeft geen goede werking meer.
Niemand is er gelukkig mee: de nationalisten en regionalisten zien dat ze hun doel zo niet kunnen bereiken. De anderen zitten te lachen. Maar groen
Maar de echte problematiek is dat de politiek niet meer gebeurd langs de klassieke sociaal-economische lijnen: degenen die progressief zijn of links, die een uitbreiding willen van de welvaartsstaat voor allen, en degenen die conservatief zijn en een pretpark willen voor rijken.
Het comunautaire leidt af van deze fundamentele, en hoogstbelangrijke deling die in elk westers land sinds mensenheugnis de belangrijkste discussie vormt, de belangrijkste strijd voor de gewone mensen.
De communautaire waanzin wordt dus door rechts gecultiveerd, en ondertussen blijven ze solidair rond hun liberaal economisch denken. Links kan zich dus niet profileren: het gaat over iets anders in dit apenland dan de belangrijkste politieke vragen.
Nu de franstalige socialisten volgas in die val zijn gelopen, onder het motto "zonder ons wordt het nog erger", verandert daar niets aan, integendeel: zij gaan nu ook het sociale vermengen met het communautaire en lopen hiermee in een kolossale val, ze worden door de liberalen meegesleept in een nationalistisch discours.
Di Ruppo en zijn partijtop zijn hiermede nog slechter bezig dan in de vorige regering, toen ze tenminste nog het excuus hadden dat ze wel moesten compromissen afsluiten met de liberalen. Nu lijkt het of liberalisme zelf geen probleem meer is, maar een compangnon. En dat: dat zal de PS héél zuur bekopen, nog zuurder dan het generatiepact en de notionele intrestfarce.