Er is een heel interessante discussie ontstaan als gevolg van een artikel van de hand van Paul Hawken, auteur van "Blessed Unrest - How the Largest Movement in the World Came into Being".
http://news.bbc.co.uk/2/hi/science/nature/7385615.stm
Ik vat samen:
Hawken vraagt zich af waarom de honderduizenden milieu-organisatie(tje)s er niet in slagen een "klimaatbeleid" af te dwingen.
Er zijn wereldwijd naar schatting zo'n 2 miljoen organisaties die zich inzetten in de strijd tegen klimaatverandering en milieuverloedering.
Maar hun strategieën zijn veelal puberaal of liberaal, waardoor ze nooit hun doel bereiken. En waardoor ze geatomiseerd en gemarginaliseerd blijven. Zelfs de zichzelf openlijk "links" noemende bewegingen - altermondialistjes, neo-anarchistjes, libertairtjes, radicale groentjes, etc... - zijn eigenlijk hyper-bourgeois, want ze focussen verkeerd:
-ze zijn ofwel gericht op individuele actie ("gebruik spaarlampen!")
-ofwel op gemeenschappen ("recycleer!", "koop lokaal voedsel!")
-ofwel op een soort plat voluntarisme en op liefdadigheid ("red de rode gifpijlkikker in Ecuador!", "steun mijn klimaatdorp in Mozambiek en de lachende kindjes aldaar!")
-ofwel neoliberaal ("bedrijven moeten het probleem via de markt oplossen!")
Ludieke maar volstrekt zinloze acties - zoals een autovrije zondag, een energiebesparende donderdag (alle lichten uit), of een warme-trui op zaterdag (met Gwyneth Paltrow op de poster) - versterken deze onmacht enkel.
Kortom, het hele actieveld van deze organisaties is geatomiseerd en richt zich op alles, behalve daar waar het moet: op de Staat, op het Parlement en op de Wet.
Enkel grote, radicale en door de Staat ingevoerde en uitgevoerde beleidslijnen kunnen zo'n planetaire problemen aanpakken. Enkel radicale nieuwe wetten kunnen de zaak veranderen.
Maar de Staat is niet meer populair tegenwoordig, zelfs niet meer bij de milieu-organisatietjes die in de neoliberale val zijn getrapt en de functie van de Staat mee eroderen (door hun gerichtheid op individutjes, gemeenschapjes en gadgets). Waardoor de Staat en het Parlement zich ook niet geappeleerd voelt om een vin te verroeren.
Hawken stelt daarom een heel simpel recept voor: er moet een volwassen klimaatbeweging komen die focust op de Staatsmacht, naar analogie van de succesvolle bewegingen die de Slavernij afschaften, het Vrouwenstemrecht ingevoerd kregen, de Civil Rights voor zwarten in de VS afdwongen, de vrijheidsbewegingen die kolonisering beëindigden...
Deze échte bewegingen slaagden in hun opzet omdat hun verzet zeer doelgericht was en rechtstreeks de zenuwpunten van de wetgevende en de politieke macht aanspraken. En niet losliet tot het doel bereikt was.
Een échte klimaatbeweging moet dus op de eerste plaats expliciet pleiten voor een OerSterke Staat. En de heropbouw daarvan steunen.
Maar daarvoor zal dus een drastische mentaliteitswijziging nodig zijn onder de milieuorganisatietjes. Ze moeten hun strategie 360 graden omgooien. En dat kunnen de meeste niet aan, want dan verliezen ze zowel hun broodwinning als hun scheefgegroeide idealisme dat steunt op de ideologie van het gadget-verzet.
-----
Ik vind Hawkens betoog heel eenvoudig en hij heeft volgens mij een sterk punt. De Staat blijft de hoofdrolspeler, en daarop moeten bewegingen zich dan ook richten.