Politics.be - Los bericht bekijken

Turkse Nederlander · 21 februari 2004, 15:30

EU speelt spelletje met Turkije

Ugur Pekdemir
(de Volkskrant, zaterdag 31 januari 2004, pagina 7)

Turkije wacht al dertig jaar op toelating tot de EU. Trouw bondgenoot zijn en verbeterde mensenrechten blijken niet genoeg, constateert Ugur Pekdemir

Als het om de discussie van toetreding van Turkije aan de Europese Unie gaat worden tijdens het spel voortdurend de spelregels aangepast. Eerst gold dat Turkije, net als ieder ander land, aan de economische en politieke criteria moest voldoen. Na dertig jaar lang in de wachtkamer gezeten te hebben is de douane-unie tussen Turkije en de EU in 1997 gesloten. Omdat Turkije volledig aan de economische toelatingscriteria voldeed. Maar er moest worden gewerkt aan de politieke criteria daarom zijn er in 2002 er in Kopenhagen aanvullende politieke eisen gesteld.

Eind 2004 moet de EU onder voorzitterschap van Nederland deze eisen tegen het licht houden en uitsluitsel geven wanneer Turkije daadwerkelijk kan toetreden.

Wat opvalt is naarmate deze datum nadert dat allerlei argumenten uit een hoge hoed getoverd worden; kwestie Cyprus, het Koerdische en het Armeense vraagstuk, de staatsleer, en nu beklemtonen enkele ministers dat het islamitische Turkije niet past in de 'Europese christelijke waardengemeenschap'. Dit gedrag roept verwondering en verbazing op. Het is onjuist nu pas een abstract meetlat te construeren en daar Turkije langs te leggen. Het is het veranderen van de spelregels terwijl het spel gespeeld wordt.

Er ligt nu eenmaal een oude verplichting uit 1961 toen in het associatieverdrag aan Turkije het lidmaatschap van de Europese Gemeenschap werd beloofd. Het feit dat Turkije zolang in de wachtkamer moest wachten is niet enkel een gevolg geweest van Turks wangedrag. Turkije is tot op de dag van vandaag voor het Westen zeer betrouwbare (NAVO)-bondgenoot geweest. In tijden van de koude oorlog als strategische buffer tegen ‘het kwaad’ uit het Oostblok. Tijdens de Koreaanse oorlog leverden de Turken een detachement. Maar nu tegen ook het fundamentalistische kwaad uit het Midden-Oosten. De goede samenwerking met Israël is hier een voorbeeld van. Turkije wordt door de Verenigde Staten als model land gebruikt, een democratische rechtstaat dat als voorbeeld dient voor de Arabische Staten met autocratische regimes.

De laatste jaren heeft Turkije duidelijk laten zien dat ze heel veel vooruitgang geboekt met betrekking tot de eisen van democratie, naleving van de rechten van de mens, die de EU stelde. Zo is onder meer de doodstraf afgeschaft en de rechten van Koerden zijn verbeterd. Zoals Prodi, de voorzitter van de Europese Commissie, onlangs zei “Turkije heeft bij hervormingen indrukwekkende vooruitgang geboekt”. Des te wrang is het als ons land als voorvechter van de mensenrechtensituatie in de wereld nu opeens dit issue ondergeschikt maakt. Met name is het verbazingwekkend dat liberale VVD- en D66- ministers zich achter de christelijke waardengemeenschap schuilen. Dit is wel heel erg tweeslachtig. De huidige Unie is immers het resultaat van een uniek en veelvormig integratieproces, met alle fouten, inconsequenties, en diversiteit van dien, dat nog steeds in beweging is.

In dat proces heeft de EU Turkije al het lidmaatschap in principe toegezegd. Het zou van weinig fatsoen en betrouwbaarheid getuigen daar nu op terug te komen. Minister Bot (CDA) van Buitenlandse Zaken, de eerstverantwoordelijke in deze kwestie, heeft volkomen gelijk dat Ankara eigenlijk het lidmaatschap niet meer ontzegd kan worden na alle eerdere toezeggingen .

Het is niet moeilijk welk land dan ook te kritiseren wegens de tekortkomingen. Maar de aandacht van Europa zou veel meer geconcentreerd moeten worden op de kansen die Turkije biedt. De grote markt, het economische groeipotentieel en de bedrijvigheid. Turkije is een levende getuigenis van de interactie tussen Europa en Azië waarbij de drie wereldgodsdiensten samenkomen en samenleven. Daarom moet de Europese Unie juist Turkije binnenhalen, echter dit vergt wel een omslag in het denken: in plaats van alleen de problemen uit te vergroten zou veel meer gekeken moeten worden naar de kansen.

Ugur Pekdemir, voorzitter TANNET (Turks academisch netwerk)

© Stichting TANNET |
Realisatie: BÇ | Laatste wijziging: 02 februari, 2004

21 februari 2004, 15:30	#1
Turkse Nederlander Minister-President Geregistreerd: 18 december 2002 Berichten: 4.060	EU speelt spelletje met Turkije Ugur Pekdemir (de Volkskrant, zaterdag 31 januari 2004, pagina 7) Turkije wacht al dertig jaar op toelating tot de EU. Trouw bondgenoot zijn en verbeterde mensenrechten blijken niet genoeg, constateert Ugur Pekdemir Als het om de discussie van toetreding van Turkije aan de Europese Unie gaat worden tijdens het spel voortdurend de spelregels aangepast. Eerst gold dat Turkije, net als ieder ander land, aan de economische en politieke criteria moest voldoen. Na dertig jaar lang in de wachtkamer gezeten te hebben is de douane-unie tussen Turkije en de EU in 1997 gesloten. Omdat Turkije volledig aan de economische toelatingscriteria voldeed. Maar er moest worden gewerkt aan de politieke criteria daarom zijn er in 2002 er in Kopenhagen aanvullende politieke eisen gesteld. Eind 2004 moet de EU onder voorzitterschap van Nederland deze eisen tegen het licht houden en uitsluitsel geven wanneer Turkije daadwerkelijk kan toetreden. Wat opvalt is naarmate deze datum nadert dat allerlei argumenten uit een hoge hoed getoverd worden; kwestie Cyprus, het Koerdische en het Armeense vraagstuk, de staatsleer, en nu beklemtonen enkele ministers dat het islamitische Turkije niet past in de 'Europese christelijke waardengemeenschap'. Dit gedrag roept verwondering en verbazing op. Het is onjuist nu pas een abstract meetlat te construeren en daar Turkije langs te leggen. Het is het veranderen van de spelregels terwijl het spel gespeeld wordt. Er ligt nu eenmaal een oude verplichting uit 1961 toen in het associatieverdrag aan Turkije het lidmaatschap van de Europese Gemeenschap werd beloofd. Het feit dat Turkije zolang in de wachtkamer moest wachten is niet enkel een gevolg geweest van Turks wangedrag. Turkije is tot op de dag van vandaag voor het Westen zeer betrouwbare (NAVO)-bondgenoot geweest. In tijden van de koude oorlog als strategische buffer tegen ‘het kwaad’ uit het Oostblok. Tijdens de Koreaanse oorlog leverden de Turken een detachement. Maar nu tegen ook het fundamentalistische kwaad uit het Midden-Oosten. De goede samenwerking met Israël is hier een voorbeeld van. Turkije wordt door de Verenigde Staten als model land gebruikt, een democratische rechtstaat dat als voorbeeld dient voor de Arabische Staten met autocratische regimes. De laatste jaren heeft Turkije duidelijk laten zien dat ze heel veel vooruitgang geboekt met betrekking tot de eisen van democratie, naleving van de rechten van de mens, die de EU stelde. Zo is onder meer de doodstraf afgeschaft en de rechten van Koerden zijn verbeterd. Zoals Prodi, de voorzitter van de Europese Commissie, onlangs zei “Turkije heeft bij hervormingen indrukwekkende vooruitgang geboekt”. Des te wrang is het als ons land als voorvechter van de mensenrechtensituatie in de wereld nu opeens dit issue ondergeschikt maakt. Met name is het verbazingwekkend dat liberale VVD- en D66- ministers zich achter de christelijke waardengemeenschap schuilen. Dit is wel heel erg tweeslachtig. De huidige Unie is immers het resultaat van een uniek en veelvormig integratieproces, met alle fouten, inconsequenties, en diversiteit van dien, dat nog steeds in beweging is. In dat proces heeft de EU Turkije al het lidmaatschap in principe toegezegd. Het zou van weinig fatsoen en betrouwbaarheid getuigen daar nu op terug te komen. Minister Bot (CDA) van Buitenlandse Zaken, de eerstverantwoordelijke in deze kwestie, heeft volkomen gelijk dat Ankara eigenlijk het lidmaatschap niet meer ontzegd kan worden na alle eerdere toezeggingen . Het is niet moeilijk welk land dan ook te kritiseren wegens de tekortkomingen. Maar de aandacht van Europa zou veel meer geconcentreerd moeten worden op de kansen die Turkije biedt. De grote markt, het economische groeipotentieel en de bedrijvigheid. Turkije is een levende getuigenis van de interactie tussen Europa en Azië waarbij de drie wereldgodsdiensten samenkomen en samenleven. Daarom moet de Europese Unie juist Turkije binnenhalen, echter dit vergt wel een omslag in het denken: in plaats van alleen de problemen uit te vergroten zou veel meer gekeken moeten worden naar de kansen. Ugur Pekdemir, voorzitter TANNET (Turks academisch netwerk) © Stichting TANNET \| Realisatie: BÇ \| Laatste wijziging: 02 februari, 2004 Laatst gewijzigd door FMisplon : 31 december 2004 om 16:54.