[Jonas De muynck]

Ik heb absoluut sympathie voor de Vlaamse strijd. Maar je moet het allemaal in z’n context zien. De context van de strijd is veranderd. Dus hij moet ook anders gevoerd worden. Ongelijkheid was er in de eerste helft van de twintigste eeuw inderdaad. Er was economische ongelijkheid tussen franstaligen en vlamingen, zoals die nu ook bestaat tussen autochtonen en allochtonen. Die ongelijkheid werd in stand gehouden door een ideologie: vlaams is een taal voor domme mensen, frans voor ‘geciviliseerden’. Het was dus logisch dat het economisch onderscheid er ook was.
Door veel jaren harde strijd is deze ongelijkheid overwonnen. Vlamingen zijn nu rijker dan walen en slechts een kleine minderheid wil dit nog illustreren door frans te praten. Ook de ideologie is overwonnen (bewegingsoorlog+stellingenoorlog): niemand vindt vlaams nog een taal voor dommerikken.
Dus: in de jaren 20 – 70 zou ik de vlaamse strijd nog gesteund hebben, nu niet meer.

Het federale België vind je dus al een stap te ver? Ik vind de strijd vanaf 1993 (st-michiels) gestreden. Dat heb ik ook steeds beklemtoond, de nationalistische eisen zijn ingelost:

Ik ben zelf geen nationalist voor alle duidelijkheid, de Vlaamse natie heeft wat ze moet hebben, namelijk voldoende zelfbestuur. De nationalistische eisen zijn ingelost en zijn dus voor Vlaanderen hopeloos verouderd. Ik ben wel flamingant omdat ik blijf ijveren voor de naleving van de taalwetten en dat ik uit democratische (en niet uit nationalistische) overwegingen ijver voor het verdwijnen van de Belgische staat.

Het feit dat natie en volk me koud laten, is omdat ik het geen strijdpunt vind. Voor palestijnen en koerden is de strijd tegen de onderdrukking uiteraard belangrijk. Zonder je nationalistische gevoelens minachtend te willen bejegenen kan ik alleen maar zeggen dat in mijn ogen een strijd tegen onderdrukking een strijd is om ten volle mens te worden en niet ten volle vlaming, koerd of palestijn (dat is bijkomstig). Je behoren tot een volk mag misschien de reden zijn tot onderdrukking, maar drang naar vrijheid en geluk lijkt me een betere reden tot strijd tegen die onderdrukking.

Ik koester zelf geen nationalistische gevoelens, omdat die voor Vlaanderen al zijn ingelost. Jullie verwarren patriottisme nogal snel met nationalisme denk ik. Wanneer een volk van natie tot staat is geworden (of deelstaat) dan zijn haar eisen niet langer nationalistisch maar eigenlijk patriottisch.

Je onderschat de binding tussen nationale en sociale ontvoogding, in vele gevallen zijn die met elkaar verbonden en kan je ene niet belangrijker dan het andere vinden.
Denk aan de Koerden en aan Palestijnen.

Ik heb weinig problemen met mensen die wel waarde hechten aan volk en natie. Ik heb er zelfs veel interesse voor.

Daar betekenis aan hechten in de context van een natie (nationalisme is het streven van de natie naar een staat) en niet in de context van een natie die staat is geworden! Dat is patriottisme en daar walg ik eveneens van.

vandaar mijn abonnement op Meervoud.

Meervoud is geen nationalistisch tijdschrift. Het is een tijdschrift dat opkomt voor de belangen van de Nederlandstaligen in België en dan meer bepaald in de rand en in Brussel. Het ijveren voor de verfijning en de toepassing van de democratisch verworven taalwetten dus.

Toch vind ik het, hoe langer ik er mee bezig ben een gevaarlijk gedachtegoed.

Lees nog eens de definitie die ik gaf op basis van Hegel?
Wat is daar nu "gevaarlijk" aan? Dat is toch perfect legitiem?
Jij hebt het over een ander nationalisme dan ik, dat is duidelijk. Jij hebt het over patriottisme of raciaal geïnterpreteerd nationalisme. Dat nationalisme zal dus niet tevreden zijn met een "eigen staat" maar wil een staat die niet gebaseerd is op burgerschap maar op raciale afkomst, dat is iets helemaal anders.

Het vlaamsnationalisme heeft immers over het algemeen een vrij homogeneïsche visie op de samenleving.

Ik ben flamingant en geen Vlaamsnationalist voor alle duidelijkheid. Het Vlaamsnationalisme heeft zijn strijd gestreden (tot in de jaren '90 bij de waarachtige federale staat) en had helemaal geen "homogeneïsche visie"op de samenleving. Het ging uit van de ontvoogding van de Nederlandstalige gemeenschap in België. Ik zou zels meer zeggen, de Belgische staat ( en de socialisten die dat model hebben gesteund integenstelling tot de communisten) had zo'n visie op de samenleving met perverse gevolgen.

Hierbij gaat men uit van een ideaalmodel waarin een homogeen volk soeverein de macht uitoefent over een bepaald territorium.

Fout, lees die definitie eens van Hegel? De natie oefent die macht uit aangezien het volk pas als natie (burgerschap) macht KAN uitoefenen.

Deze homogeneïsche visie zal zich in haar ideale maatschappij tegen elke diversiteit en afwijking afzetten.

Huh?! Waar haal je dat nu? Het streven naar zelfbestuur is dus a priori een afwijzen van diversiteit?! No way, absoluut niet het is net het streven naar het afwerpen van een juk dat die diversiteit in de weg staat, denk maar aan de Belgische staat die Nederlandse taal tot volksvermaak degradeerde en sociale dimensie ervan heeft uitgebuit. Een STAAT kan zich trouwens bij monde van de natie afzetten tegen diversiteit, maar dat heeft niets met nationalisme maar wel met patriottisme te maken.

Elk anderszijn is een bedreiging.

Waarom? Dus de Palestijnen die opkomen voor een eigen staat zetten zich af tegen "het andere"? Nee toch? Ze zetten zich af tegen een andere die net HUN anderszijn niet kan respecteren! Dat is nationalisme...

Enkel een staat kan wetgevend en uitvoerend uiting geven aan discriminatie, maar dat is de verantwoordelijkheid van de staat en dus van de natie die tot zelfbeschikking is gekomen en niet het directe gevolg van een streven naar zelfbeschikking.

Dit motiveert racisme, uitsluiting, discriminatie: ONGELIJKHEID.

Lees eens wat er staat? Een natie die tot staat is geworden maakt "nationalisme" overbodig want het doel is gerealiseerd. Op dat moment ontlenen mensen hun identiteit niet langer aan iets abstracts als een "natie" maar heel expliciet aan een STAAT. Een staat is defacto nooit nationalistisch maar patriottisch, zij stelt het bestaan van de eigen staat en de eigen inwoners voorop. Xenofobie in een statelijke context is geen nationalisme in de traditionele zin van het woord, maar patriottisme.

Let eens op hoe vaak volk, natie, ras (sic), cultuur, religie ingrediënten zijn van de ideologie die (economische) discriminatie legitimeren.

Dat is onvermijdelijk, maar wil jij daarom de godsdiensten afschaffen? Wil jij daarom de Palestijnen en de Koerden hun recht op een staat ontzeggen?
Wil jij daarom iedereen éénzelfde taal laten spreken en de sociale gevolgen van zo'n beleid aanvaarden?

Nationalisme is geen gevaar, wel indien mensen er misbruik van maken, maar dat kunnen we ook van religies enz.. zeggen...
Zijn religies daarom verwerpelijk? Neen, en nationalisme evenmin...