Als een loodgieter een WC bij ons komt installeren, dan spreekt het vanzelf dat we die man betalen voor het materieel en het werk dat hij heeft geleverd. Als die echter ook nog eens een vergoeding zou vragen voor elke keer dat we van zijn werk gebruik maken door het WC door te spoelen zullen we met onze wijsvinger tegen het hoofd tikken en hem vragen of hij soms denkt dat we op ons hoofd gevallen zijn. Als die dan ook nog eens verschillende vergoedingen zou vragen voor verschillende onderdelen van eenzelfde handeling (een keer om op de spoelknop te duwen en een keer om het water te laten doorspoelen) zouden we al van verontwaardiging beginnen te koken. En als die dan ook nog eens een vergoeding zou vragen voor het werk van een andere loodgieter of zelfs voor een WC die we zelf hebben geïnstalleerd (met het argument dat we ons maar moeten aansluiten bij de loodgietersvakbond als we ons deel willen terugkrijgen), dan schoppen we hem zonder pardon met een stevige trap tegen het achterste uit ons huis.
Absurd natuurlijk. Nochtans houden de muziek- en software-industrie en de beheersvennootschappen die copyright en andere auteursrechten beheren er zo'n absurde praktijken op na. Via de aankoop van een CD betaalt een muziekliefhebber al een heffing. Wil hij het voor eigen gebruik nog eens opnemen, dan betaalt hij nog eens via een heffing op de informatiedrager of de opname-apparatuur. Als hij zelf als onafhankelijk auteur die niet bij een beheersvennootschap is aangesloten zijn eigen werk wil kopiëren moet hij dus meebetalen via allerlei heffingen op kopieertoestellen, fotokopies, blanko informatiedragers,... zonder dat hij daar ook maar een cent van ziet. Hij betaalt met andere woorden aan de copyright-industrie om zijn eigen (copyleft-)werk te mogen kopiëren en uitgeven! Wil hij het terugkriigen, dan moet hij zich maar aansluiten bij een beheersvennootschap. Wanneer zal eens iets tegen deze onrechtvaardigheid worden gedaan? En daarmee stopt het nog niet. Houdt iemand een kaffee open waar muziek wordt gedraaid, dan moet hij nog eens betalen. Houdt hij een fuif in datzelfde kaffee met dezelfde muziek, dan moet hij nog eens betalen. Organizeert hij een konsert in datzelfde kaffee moet hij nog eens betalen, zelfs wanneer hij als muzikant-kaffeeuitbater gewoon zijn eigen werk uitvoert. Verder wordt alles dan ook nog eens erg abstrakt opgesplitst in de auteursrechten voor de auteurs en de billijke vergoeding voor uitvoerende muzikanten, een voor muziekliefhebbers erg abstrakt en kunstmatig onderscheid daar auteurs en uitvoerende artiesten in de praktijk vaak dezelfden zijn, wat voor muziekliefhebbers dus overkomt als twee keer voor hetzelfde betalen.
En waar gaat dit geld dan naartoe? Als het gaat om inningen bij een zaak van een kleine zelfstandige, dan kan tot 30 procent van dit bedrag gaan naar de inningskantoren van deze beheersvennootschappen. Deze beheersvennootschappen innen namelijk niet zelf al die bedragen maar besteden dit uit aan zelfstandigen, en die doen dit uiteraard niet gratis. En wat komt daarvan dan bij de eigenlijke auteurs terecht? Niet-verschuldigde rechten van auteurs die niet bij een beheersvennootschap zijn aangesloten maar toch werden geïnd worden niet uitbetaald aan de oorspronkelijke auteurs, maar aan auteurs die wel zijn aangesloten. En zelfs onder de aangesloten auteurs worden die bedragen niet eerlijk verdeeld. Zo worden bijvoorbeeld "statistisch niet-signifikante" bedragen vaak niet uitgekeerd. Waar gaan die dan naartoe? Naar het beheersvennootschap? Naar de "grote" artiesten? In ieder geval niet naar de rechthebbende. Ook bij forfaitair geïnde bijdragen verschuilt een auteursmaatschappij zich vaak achter het argument dat ze onmogelijk de juiste verhoudingen onder de rechthebbenden kan bepalen, laat staan deze van de niet-aangesloten auteurs. Maar toch vraagt ze playlists aan radio- en TV-stations met als doel deze verhoudingen vast te stellen. Waarom gebruikt ze die informatie dan niet voor een rechtvaardige evenredige verdeling over alle rechthebbende artiesten, zowel degene die zijn aangesloten als deze die dit niet zijn?
De doorsnee muziekliefhebber wil de rechthebbende auteurs best een rechtvaardige vergoeding betalen, maar begint wel meer en meer in opstand te komen tegen het arrogante en vooral het inhalige gedrag en de dubbele moraal van de muziekindustrie, de beheersvennootschappen en de copyrightindustrie. De beheersvennootschappen en de copyrightindustrie wil iedere konsument en zijn gedrag kontroleren maar dulden zelf geen enkele demokratische kontrole op hun werking en op de uitbetaling van de geïnde bedragen. Wordt het trouwens niet tijd dat we eens fundamentele vragen beginnen te stellen over de huidige absurde interpretatie van het intellektueel eigendomsrecht? Indien het mogelijk wordt om patenten aan te vragen op hemellichamen en genen van mensen of rechten te laten gelden op andersmans werk, dan is er iets fundamenteel fouts met het intellektueel eigendomsrecht. Als alternatief voor die kromme interpretaties van het eigendomsrecht zoeken steeds meer onafhankelijke auteurs hun alternatief in het copyleft-principe, waarbij ze hun werk ter beschikking stellen aan het publiek domein en dan op meer normale manieren aan hun inkomsten geraken (verkoop CD en merchandising, optreden,&#8230
.