Gisteren ben ik zoals gewoonlijk naar de supermarkt geweest. LIDL om meer te specifieren.
Ik word altijd een beetje wild bij de wekelijkse aanbiedingen en was deze keer dolenthousiast over de bloembakken met waterreservoir (
). Enfin, toen ik aan de kassa stond en mijn enthousiasme volop deelde met de kassierster, bemerkte ik achter me een jongeman (nou ja, late twenties of zo) die me onmiddellijk een "waauw" gevoel gaf: knap gezicht, pikzwarte haren, pikzwarte lange wimpers en daaronder knalblauwe ogen. (niets menselijks is me vreemd).
Ik laadde mijn overvolle kar leeg (met o.a. die bloembakken weetjewel) en zag zijdelings dat hij maar een kleinigheidje gekocht had, maar het was te laat om hem voor te laten gaan. Enfin, soit, niks aan de hand.
Ik dus met mijn volle kar naar de auto en ik begon opnieuw uit te laden. Nu heb ik wel de onhebbelijke gewoonte om alles wat niet bederfbaar is gewoon in de koffer te laten zitten tot ik het nodig heb
dus mijn koffer zit altijd bomvol met flessen water, dozen melk, etc....
Ben ik heel geconcentreerd de overschot van de vorige week netjes aan het rangschikken om de nieuwe lading erbij te krijgen, toen ik opgeschrikt werd door een stem achter me. Ik gil altijd als ze me laten verschieten. De "schuldige" sprong door mijn reactie ook een meter achteruit en toen bleek het die "waauw" gast te zijn die achter me stond aan de kassa.
Na de nodige excuses haalde hij een pakje papiertjes uit zijn zak en gaf me er eentje. Er stond op (in het Nederlands)
IK BEN EEN VLUCHTELING
IK BEN HIER MET MIJN TWEE KINDEREN
WIL JE ME IETS GEVEN?
(dat laatste weet ik niet meer zo goed, ik ben blijven steken op "twee kinderen" ik vermoed dat er ergens ook nog wel HONGER zal bijgestaan hebben).
Nu, zoiets mag je dus met mij niet doen!
De combinatie "kinderen" en "honger" brengt me op slag de hongerverhalen uit WOII voor ogen die mijn vader me vertelde toen ik kleintjes was. Of beelden uit de serie "Moeder waarom leven wij?". En dat brengt me uit mijn evenwicht, ik wéét het.
Ik heb dus een automatische veiligheid ingebouwd. "Ik geef nooit geld, maar indien je eten wil dan kan ik je dat wel geven". Gewoonlijk werkt het: zigeunermoeders die met hun kroost op de arm de supermarkten afstruinen op zoek naar "eten" hebben gewoonlijk geen brood nodig maar geld.
Echter gisteren knikte die mens overtuigend bevestigend, toen ik op de inhoud van mijn koffer wees.
LAP! daar ging mijn veiligheidsknopje natuurlijk. Een waas kwam voor mijn ogen, schuldgevoel all-over toen ik mijn overvolle koffer bekeek, geflankeerd door die vader van twee bloeikes van kinderen die waarschijnlijk hongerend ergens aan de kant van de weg in de sneeuw stonden......
"Vanwaar kom je", vroeg ik. Nee geen Nederlands, Frans aub. OK! Hij kwam van Transsylvanië. Beelden van donkere wouden bevolkt door vampieren kwamen in me op.
Het pak witloof was het eerste wat ik vastgreep, gevolgd door de hesp. "Heb je soms een zakje?" vroeg hij. Jawel hoor, in mijn koffer ligt vanalles. Hij stopte het witloof en de hesp in het zakje, bedankte me en wou zich terug naar de ingang begeven. Ineens viel mijn frank! "je bent toch geen moslim" riep ik hem na, "want ik heb je hesp meegegeven". Nee, nee geen enkel probleem.
Er lag ook nog een groot pak chocolade in de koffer. Ben ik hem na gaan brengen, "
pour les enfants" ......
Toen ik van de parking afreed stond hij daar aan de ingang, moederziel alleen, met het "orange" zakje dat ik hem gegeven had. Hij zwaaide nog eens heel vriendelijk naar me.
Net toen ik eraan dacht dat ik hem ook de gemalen kaas en de doos melk had moeten geven, me afvragend of ze in Transsylvania wel ons "witloof met hesp en kaassaus" kenden, zag ik hem in mijn achteruitkijkspiegel een grote hap van de chocolade nemen.....