[Tegendradigaard]

Dien titel moet ge niet op letten das maar omdat der iets moet zijn.

Ik hoor op de radio dat er ergens ne kamion omgevallen is en dat er gevaarlijke en giftige wolken vrij komen ten nooorden van Antwerpen.
En aangezien ik zowat in den helft of over den helft eigenlijk van de gemiddelde leeftijd die voorzien is voor mensen van mijn geslacht kijk ik soms al eens wat meer achterom.

Dan graaf ik in mijn verleden.

En de gedachte aan de ring rond Antwerpen die weer afgeladen vol auto's staat die in eindeloos lange rijen staan te wachten in de file deed mij denken aan mijn jeugd.
En ik denk dat iedereen die hier op het forum aanwezig is de ring rond Antwerpen al wel bewonderd heeft. Meestal stilstaand of heel traag rijdend. Maar de ring rond Antwerpen dat is zo iets als het Atomium in Brussel. Dat lijkt er ook al eeuwig te staan. Niets is echter minder waard.

Ik heb het geluk gekend dat ik vanaf mijn 2 jaar in Borgerhout heb gewoond. Voor de kenners eerst intramuros en daarna extramuros.
En telkens dicht in de buurt van de ring. Echter toen was dat geen ring.
Toen waren dat de Vesten. Zo noemden de mensen dat. En waar nu miljoenen auto's voorbijslakken zwommen toen vissen.
Waar nu honderdduizend vrachtwagens voorbijtuffen lag er water. Vestingswater. Met daarin vissen. En rond het water stonden bomen en struiken. Hoeveel uren heb ik daar gesleten. Ter hoogte van wat nu het 1ste rijvak richting Nederland moet zijn ? Dat was een paradijs voor de plaatselijke jeugd. Ik herinner mij de zon boven dat groene paradijs. De tijd dat als er 4 auto's achter elkaar door een straat reden men sprak van amai 't is druk vandaag. Waar men nu enkel het monotone gezoem en gezoef hoort van auto's floten toen de vogels hun schoonste lied. De paadjes slingerden zich tussen het gras en de struiken en menig koppeltje probeerde daar wat rust te vinden om een verdoken kus te kunnen geven. Wat een van onze favoriete bezigheden was. Vrijende koppeltjes storen. Zeker als er een grote broer of zus aanwezig was van een van onze vrienden. Dan moest er zwijggeld betaald worden, wat meestal uit snoep bestond. Cyntrik of zo.

En plots kwam het bericht. Voor ons kinderen als een donderslag bij heldere hemel. Men ging de vesten leegpompen. Men ging daar een autosnelweg leggen. Wisten wij veel wat dat betekende ? Wisten wij veel dat ons paradijs zou verdwijnen ?

Wij vonden dat eerst heel spannend. Der zou van alles gebeuren. Grote werken. Er werd zelfs een riolering aangelegd in onze straat die uitkwam op de Ring of toen nog Vesten.
Maandenlang heb ik geslapen op het ritme van de pompen die al het water wegzogen uit de Vesten. Dat was nog tof. Onze speeltuin werd groter en er kwam van alles te voorschijn. Vooral stort maar voor ons was dat sensationeel. We konden op den duur tot op de bodem gaan van waar eens metershoog water had gestaan.
En wij onnozelaars beseften niet dat het nu spoedig gedaan zou zijn.

Dan kwamen de grote machines. Het materiaal. En plots bleek dat wij niet meer in onze speeltuin mochten. Kwade mannen riepen ons toe dat we moesten verdwijnen. Dat het gevaarlijk was.
En langzaam aan bleek dat wij ons terrein verloren hadden. Als de werkmensen 's avonds weg waren heroverden wij ons verloren territorium om het 's anderendaags weer te moeten afgeven.
's avons kropen wij in de rioolbuizen. Maar hoe langer hoe meer veroverde de macadam en beton het terrein.

En plots op een dag lag het er. Een glimmend zwarte laag op de grond. Er lagen afritten die weer even ons speelterrein werden. Voor de gelukkigen die konden rolschaatsen die afritten afrijden op rolschaatsen.

En plots was het helemaal weg en voorbij. Op een goede (?) dag kwam er een auto met een koning in voorbijgereden en moesten de schoolkinderen boven op de bruggen gaan staan met zwartgeelrode vlaggetjes in hun pollen. En eens die koninklijke auto voorbijgereden was, was het definitief gedaan.
Gedaan met de Vesten.
Gedaan met spelen in onze speeltuin.
Koning auto had onze gronden in beslag genomen.

Net zoals Adam en Eva waren wij verjaagd uit het paradijs.

Als je volgende keer weer stil staat op de ring rond Antwerpen moet je even je raampje open draaien. Je even verbeelden dat de zon schijnt op een warme zomerdag. Dat je als kind samen met je beste vrienden voor het leven daar loopt te spelen. Dat je daar honderden vogels hoort fluiten.

Het is gewoon niet meer voor te stellen, maar het was er ooit zo.

Waar gaan we heen ? Nergens eigenlijk want we staan toch stil.