Het kan niet ontkend worden dat het belang van internationale organisaties en van het internationaal recht de afgelopen decennia aanzienlijk toegenomen is. Sommigen zien daarin ten onrechte de voorbode van een poststatelijke wereldorde. Het einde van de staten en van de internationale gemeenschap van staten zou veronderstellen dat de staat het kenmerk verliest waardoor hij zich onderscheidt van andere politieke entiteiten, namelijk zijn soevereiniteit. Op dit ogenblik zijn de staten nog steeds soeverein en er zijn geen tekenen die erop wijzen dat de staten bereid zouden zijn van hun soevereiniteit collectief afstand te doen om deze over te dragen aan de ene soevereine wereldstaat of aan een reeks internationale organisaties.
Over de zogenaamde globalisering is er de laatste jaren al heel wat inkt gevloeid, in het bijzonder wegens de spectaculaire massademonstraties van de zogenaamde anti-globalisten. Het probleem met het begrip “globalisering” is dat het een vlag is die tal van ladingen kan dekken. De vraag die telkens weer moet gesteld worden, is over welke globalisering men het heeft. De veelduidigheid van het begrip heeft onder meer te maken met het feit dat allerlei maatschappelijke krachten zich van het concept “globalisering” of van het verzet tegen wat men als “globalisering” beschouwt, trachten meester te maken. Over het algemeen verstaat men onder globalisering het feit dat gebeurtenissen elders in de wereld een steeds grotere invloed gaan uitoefenen op ons dagelijks bestaan, dat de wereld - zoals sommigen menen - ons dorp is geworden. In wat volgt zullen we het enkel hebben over de economische globalisering, over de sterke verwevenheid van economische processen op wereldschaal, en niet over andere fenomenen waarmee ‘“globalisering” ook wel in verband gebracht wordt.
|