Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door ElFlamencoLoco
Mijn goede vriend heeft zich ooit eens tegenover mij verzucht dat hij het liever "anders" had gewild, dat hij gewoon hetero kon zijn, en een "gewoon" leven kon lijden met vrouw en kinders.
Hij mist dat gezinsleven nl. enorm. Hij is niet écht tevreden met zijn geaardheid, en niet omdat anderen hem met dat stigma brandmerken - slechts zeer weinigen zijn ervan op de hoogte, allemaal intimi - doch omdat hijzelf met de gevolgen "opgescheept" zit.
Jazeker, hij heeft daar spijt van. Niet omdat hij dat "moet". Maar... hij heeft er ook mee leren leven. Hij vergelijkt het met een handicap. Welke gehandicapte heeft daar nu voor gekozen? Het enige wat hem rest is er het beste van te maken.
En eigenlijk verschilt hij daarin niet van elk van ons. We hebben allemaal onze beperkingen, en daar zijn we al dan niet blij mee. Maar we moeten er allemaal maar zien het beste van te maken...
|
Een andere mogelijkheid is dat jouw 'goede vriend' niet zozeer een probleem heeft met het feit dat hij homoseksueel is, maar wel met het feit dat hij zich moet 'verstoppen' voor de vooroordelen en zijn - waarschijnlijk katholieke - omgeving en dat hij geen duurzame relatie en een gezin kan opbouwen met een vaste partner. Het probleem van jouw 'goede vriend' speelt zich dus af tussen zijn twee oren. Ik zou hem aanbevelen om eens een goeie therapeut te raadplegen, zodat hij misschien nog een kans maakt om met zichzelf in het reine te komen en iets te maken van zijn leven, in plaats van zich te wentelen in zelfmedelijden.