[Bruno*]

Na de uitspraken van Eyskens en Vandenberghe, hetvolgende:

UN ARTICLE DE BÉNÉDICTE VAES | EDITION DU JEUDI 26 FéVRIER 2004, Le Soir

En Flandre, la campagne est (presque) lancée ! Yves Leterme, patron du CD&V, l'ex-CVP, l'ouvrira en fanfare, dès le 3 mars. Désigné par les sondages comme leader des intentions de vote, son parti se sent pousser des ailes. Il vient de marquer deux goals : décider Jean-Luc Dehaene d'emmener la liste européenne, et conclure un cartel électoral avec la N-VA, le parti ultranationaliste de Geert Bourgeois. Ce cartel, qui va donner �* la campagne des accents très communautaires, effraie les francophones.
Le président Leterme s'emploie �* les rassurer. Il le promet : il ne revendique pas, dit-il, pour la Sécu, la Justice, la SNCB, des scissions pures et simples, mais davantage d'oxygène pour l'autonomie régionale et communautaire.
Il fait des appels du pied très remarqués en direction du PS et d'Elio Di Rupo. Le président du CD&V rappelle enfin que le cartel avec la N-VA ne vaut que pour le scrutin régional, non pour le fédéral

Mark Eyskens
04/03/2004

Politieke partijen die voor een onafhankelijk Vlaanderen pleiten, getuigen van weinig realiteitszin, vindt Marc Eyskens. Niet alleen zou een onafhankelijke Vlaamse republiek het zonder Brussel moeten stellen, ze zou ook compleet verzinken in de Europese Unie. ,,Eigenlijk voeren die partijen een anti-Vlaams beleid.''


DAT Brussel voor Europa en in de wereld stilaan zo belangrijk wordt als Washington of Londen, dringt maar traag door tot het bewustzijn van veel Vlamingen en Walen. Uiteraard behoort Brussel onlosmakelijk tot de Vlaamse geschiedenis. Maar Brussel is vandaag van planetair belang als hoofdstad van Europa (met 16.000 euro-ambtenaren), zetel van de Navo en van 2.000 internationale en multinationale instellingen.

30.000 diplomaten, 15.000 lobbyisten, 700 europarlementairen en duizenden medewerkers zijn in Brussel actief. Over tien jaar is Brussel de nog belangrijker hoofdstad van een Europese Unie van wellicht 35 lidstaten (de Balkanlanden en Turkije). En de verengelsing speelt sterk in het voordeel van taalvaardige Vlamingen. In verre landen weten weinig mensen waar België ligt, maar van Brussel hebben ze allemaal gehoord. ,,Belgium? That country surrounding Brussels!''Daarom is het van essentieel belang dat Brussel de politieke hoofdstad blijft van Vlaanderen. Brussel verliezen zou een levensbedreigende verminking voor Vlaanderen betekenen. Brussel is voor Vlaanderen een venster op de wereld. Het was de historische verdienste van minister-president Gaston Geens om Brussel uit te kiezen als de zetel van de Vlaamse politieke instellingen. Op economisch, financieel en cultureel vlak is de invloed van de Vlamingen in Brussel tijdens de voorbije kwarteeuw spectaculair toegenomen.De Vlaamse politieke partijen die streven naar Vlaamse onafhankelijkheid, geleidelijk of via een breuk, moeten beseffen dat ze essentiële Vlaamse belangen in Brussel en in de ruime rand rond Brussel in het gedrang brengen. Het is een illusie te denken dat de Brusselaars zich zouden laten inlijven in een onafhankelijk Vlaanderen. Vlaamse onafhankelijkheid zou snel leiden tot de annexatie van Wallonië door Frankrijk. Dit houdt een niet onaanzienlijk verfransingsgevaar in voor heel zuidelijk Vlaanderen. Frankrijk voert nog steeds een wervend cultureel beleid.

Driehonderdduizend Vlamingen, die vandaag in Brussel hun brood verdienen, dreigen bovendien in de kou te worden gezet bij het uiteenvallen van België. Het valt immers niet uit te sluiten dat Brussel en Wallonië zich samen handhaven als wat zou overblijven van het Koninkrijk België. Ofschoon economisch zeer zwaar gehandicapt, zou dergelijke staatsconstructie op heel wat sympathie kunnen bogen in de EU en de wereld, terwijl Vlaanderen met de vinger zou worden gewezen als de boze 'break away state'.

Mocht België uiteenvallen, dan zou het opdiepen van de Groot-Nederlandse gedachte nog niet zo dwaas zijn. Samen zouden Nederland en Vlaanderen een middelgrote mogendheid vormen van 22 miljoen inwoners (de zevende grootste op 25 lidstaten). Dit lijkt een veel meer begeesterend perspectief dan de oprichting van een Vlaamse rompstaat ergens gelegen rond de Schelde.

Vlaamse partijen die staatshervormende eisen stellen, die ertoe kunnen leiden dat Vlaanderen uiteindelijk Brussel zou opgeven, voeren een objectief anti-Vlaams beleid. (Om nog te zwijgen over de schade die een partij als het Vlaams Blok toebrengt aan het imago van Vlaanderen in België en in het buitenland.) Vlaams separatisme is trouwens ook in Europees opzicht geen goede zaak. Het is een complete illusie te denken dat in de EU de nationale staten gaan 'verdampen ten voordele van de regio's', hoe belangrijk die ook worden. Frankrijk, Duitsland, Groot-Brittannië, Nederland of Spanje zijn zeker niet bereid om zichzelf te ontbinden. Het Europese Comité van de Regio's telt vandaag meer dan 200 leden en na de uitbreiding tot 25 lidstaten ten minste 300.

Dat aantal maakt elke beslissingswijze door de regio's, die in de plaats zouden treden van de volwaardige lidstaten, onmogelijk. Het zal al moeilijk genoeg zijn met 25 �* 30 lidstaten. De stemmen waarover België beschikt in de Europese ministerraden en in het Europees Parlement verdelen tussen Vlaanderen, Wallonië en Brussel, is al even onrealistisch. Zulk voorstel doet uiteraard bijzonder complexe juridische vragen rijzen en vereist een verdragwijziging bij eenparigheid van alle lidstaten. Het werd op geen enkel moment in de Europese Conventie besproken.

Een staatkundig erkend Vlaanderen -zonder Brussel - zou bij toepassing van het verdrag van Nice over ten hoogste 6 �* 7 stemmen beschikken rond de tafel van de Europese ministerraden op een totaal van 345 stemmen. Dat is nauwelijks twee procent. Volgens de besluiten van de Europese Conventie zou de gewogen meerderheid in de Raad moeten bestaan uit ten minste zestig procent van de Europese bevolking. Op 450 miljoen inwoners bedraagt het demografisch gewicht van Vlaanderen 1,33 procent. België weegt natuurlijk niet veel zwaarder, ware het niet dat de Belgische vertegenwoordigers nog voor een deel invloed putten uit de 'Europese traditie' van een founding father en soms het verstand opbrengen samen met de Benelux op te treden.

Ongetwijfeld moet voort gesleuteld worden aan het efficiënter maken van de staatsinrichting. Overheveling van bepaalde bevoegdheden - onder meer inzake gezins- en gezondheidsbeleid - naar de deelstaten is perfect denkbaar (ofschoon niet makkelijk toepasbaar op de inwoners van Brussel), zoals dit het geval is in andere federale landen als Duitsland, Zwitserland en de VS. De francofonen moeten ophouden te stellen dat meteen het voortbestaan van België in het gedrang komt. Maar tegelijkertijd werden wellicht bevoegdheden naar de gewesten overgeheveld die beter opnieuw federaal zouden worden, zoals buitenlandse handel (de meeste exporterende Belgische bedrijven zijn 'multiregionaal') of het ontwikkelingsbeleid.

De (democratische) Vlaamse partijen moeten een veel actiever 'Brussel-beleid' voeren met de bedoeling de politieke vertegenwoordiging van de Vlamingen in de hoofdstad te versterken. Openheid, zelfvertrouwen en creativiteit zijn hierbij essentieel. Inmiddels blijft België een verbeterbare staatkundige constructie: deels federaal, deels confederaal (er zijn geen nationale partijen en de federale regering komt maar tot een consensus als er overeenstemming is tussen de twee grote gemeenschappen) en deels unitair (onder meer de sociale zekerheid).

België is ook een republikeinse monarchie, aangezien de gewesten een republikeins statuut hebben met ministers en decreten die geen formele koninklijke goedkeuring nodig hebben. België is dus 'voor elk wat wils', origineel, enig en kostbaar (lees duur: alles heeft zo zijn prijs).

Wat niet belet dat Vlaanderen wellicht - volgens de criteria van het United Nations Development Program - de meest welvarende regio van de planeet is geworden. Waarover klagen de 'kaakslagflaminganten' die, zwichtend onder hun minderwaardigheidscomplexen, zich van de ene nederlaag naar de volgende slepen?

Mark Eyskens