Citaat:
|
Oorspronkelijk geplaatst door Supe®Staaf
Toch geen angst om een mening te moeten bijschaven?
|
Dat is het hem juist, Staaf... Geloof is geen "mening", dus daar valt niks aan bij te schaven. Het is zo moeilijk over te brengen dat geloof in de eerste plaats niet een bewuste keuze is, maar tot in het diepste van de mens doordringt (of niet) en dus ook heel veel met gevoelen(s) te maken heeft. Hetgeen we vaak wel eens aanduiden met de term "ziel". En juist dat maakt het moeilijk wanneer je daarop aangevallen wordt (uitspraken zoals "onnozelaar", "naïeve sukkel", etc... raken extra hard). Nu ben ik geen watje en kan ik best wel wat hebben, maar het doet me telkens wel wat.
In het omgaan met de dood, puur ik uit m'n geloof de overtuiging dat er wel degelijk een continuïteit zit over die grens heen en dat we dus niet louter vergaan tot "stof en as". Dat zie ik
niet als een troost, als een verhaaltje dat me helpt om 's nachts goed te slapen of om menselijke tragedies te verwerken, maar als een onbeantwoord vraagstuk dat hoe dan ook een zinvol antwoord krijgt (in de ene of de andere zin). En daar schiet de retoriek me tekort om dat precies te duiden. Dat zijn dus zaken die je "aanvoelt" (of juist niet aanvoelt of niet "wil" aanvoelen). Ik heb het gevoel dat nogal wat mensen de "deur van hun hart" angstvallig of hardnekkig gesloten houden en dat het daardoor zeer moeilijk is om dit soort van "dieper reikende" gesprekken zinvol te voeren.