Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe
De resoluties gaan uit van een België als een dubbele woning: het huis vormt een geheel met twee voordeuren, maar ieder wenst zijn eigen inrichting te kiezen, eigen tuin in te richten, keuken te verbouwen... Maar over de straatzijde moeten er akkoorden gesloten worden: de eenheid van het gebouw moet uiterlijk gevrijwaard blijven en de stabiliteit van de constructie mag niet in gevaar worden gebracht. De Franstaligen willen dat niet: zij wensen te dicteren hoe de keuken er in het Vlaamse deel hoort uit te zien, welke vloer er gelegd wordt in de woonkamer en zelfs of de leden van dat gezin wel elke dag mogen douchen.
|
Als fervent klusser kan ik zo'n kans niet laten liggen...
De beeldspraak zegt het inderdaad allemaal, alleen is het verhaaltje volgens mij niet helemaal af. Immers, de wederzijdse bemoeienissen over de inboedel en inrichting zijn niet eens zo erg, behalve dan over een van de kinderslaapkamers waar een drietal francofone adoptiekinderen zich hebben verschanst en eisen dat zij enkel nog in het Frans worden aangesproken. Verder is het vooral zo dat de inwoners van het Franse deel van de tweewoonst het eigenlijk wat hoog in hun bol hebben en weigeren de tering naar de nering te zetten. Normaal gezien zou dat zelfs geen enkel probleem zijn, alleen bellen ze constant aan bij de Vlaamse buren met de vraag om fors bij te dragen voor die inrichting.
Vandaar ook mijn oproep. Als zij die het huidige, Belgische model verdedigen een dergelijke buurman zouden willen onderhouden, ben ik bereid om meteen te verhuizen want ik zou mijn kot hier ook helemaal willen verbouwen op andermans kosten! Voor een dergelijke regeling ben ik bereid een échte Belg te worden.