On ne tire pas sur les ambulances: Het congres van CAP.
Vandaag ging ik als waarnemer naar de nationale bijeenkomst van CAP.
Er was geen volk. Een veertigtal mensen, waaronder dan nog een groot aantal die kwamen om te protesteren, te contesteren of te lamenteren "leegden" de zaal van de VUB.
Tot overmaat van ramp wees d'Orazio, de befaamde linkse populist, op het ridicule van de situatie. In plaats van het thema van het congres te behandelen ("Welke zijn de strategische gemeenstschappelijke objectieven voor de linkerzijde" (De t in gemeenTschappelijk stond er, het is deze keer geen gevolg van mijn befaamde dyslexie), hield men brave, welhaast academische lezingen over thema's die aan de linkse militanten daar aanwezig natuurlijk niet besteed zijn en die niet alleen d'Orazio overbodig voorkwamen, maar zelfs iedereen verveelden.... Uiteindelijk besliste de kleine groep aanwezigen dan ook om de laatste sprekers over te slaan en maar eerder te debateren (lees litaniën te aanhoren van aanwezige UAG-ers, MASsers) en partijstandpunten te debiteren (lees overjaarse PC-sters). De eenheid die onstond was deze dat men sektair en onverdraagzaam bleek, terwijl men luidop verkondigde van dit niet te zijn.
Geen Sp.a-bashen deze keer.
Alhoewel de kameraad van de PC(Pierre Eyben) het natuurlijk niet kon nalaten om alle privatiseringswetten van de Post... volledig op conto van Di Ruppo en de socialisten te schrijven. Ridicuul.
Een uitreksel uit deze power point presentatie geef ik hier graag mee ter beoordeling:
Citaat:
"Kort historisch overzicht van de Post (vervolg)
1991: Elio Di Rupo laat de wet verschijnen op de autonome overheidsbedrijven en de naamloze vennootschappen van publiek recht
Doelstelling: de kosten beperken
Gevolg: 10.000 jobs verloren in de loop van de jaren 90.
1992: de "Regie der posterijen" wordt "De Post" (België)
1999: Elio di Rupo ondertekent het koninklijk besluit tot opening van de Post tot concurrentie voor de post van meer dan 350 gram.
2000: De Post wordt een naamloze vennootschap van publiek recht
2005: De liberaal-socialistische regering privatiseert de Post."
|
Hij had omdat ik voor Sp.a-Rood deel uitmaak van het commité post-SOS-poste al geprobeerd om de slides waarin deze nonsens stond door mij te laten vertalen in het Nederlands... Uiteindelijk verrichte Raf Verbeke het werk, een echte bijdrage aan de linkse eenheid lijkt me dit niet te zijn.
Door de absurde houding tegenover alles waar de mensen op stemmen, de Sp.a en de PS voor te stellen als rechts, of in elk geval non-links is een vorm van sektarisme en verbittering die aan de "eenheidsstrijders" voorbijgaat in hun analyses over zichzelf (welke analyse?). Het is tevens een affront voor de (volgens hen onbeschaafde) grote groep werkende mensen die hopen op een terugkeer van het strijdbare socialisme in wat ze blijkbaar, tastbaar, door te stemmen zien als "hun" partij, en die CAP en andere theoristische warhoofden laten "links" liggen. Het fenomeen Sp.a-Rood werd op dit congres niet vernoemd. Ik mocht in de zaal blijven zitten, en op het podium zaten bijvoorbeeld een ecolo dame, een prof van de Vooruitgroep. Die waren blijkbaar wel links genoeg....
Enfin: Een lid van het panel stelde nadien in een privé gesprek dat dit op de propaganda van het VB lijkt. Kan tellen. Het VB gebruikt immers dezelfde strategie: "Wat Sos is vals is, sla dood!"
Van de ondertitel van dit mini congres ("Op naar linkse eenheid") was niets te merken. De sprekers vertegenwoordigden geen relevante partijen of bewegingen die op maar enige manier een wijze van linkse eenheid �* la CAP hadden willen of kunnen realiseren, en vanuit de zaal werd enkel geprotesteerd tegen de beweging, de partij, de groupuscule CAP...
Lange tussenkomste van de Lsp-achtigen, de UAG-gelijkhebbers en de in de theorie onverbeterlijke MAS-sers wilden juist de grote fouten van CAP onderstrepen. Geeuw.
De verwarde respons van zowel Raf Verbeke als de pathetische oproep van Jef Sleeckx konden het tij niet keren, ze konden niet de mening van totale ontreddering en onmacht die eenieder overviel, indien het al niet plaatsvervangende schaamte was counteren.
Het protest van een Ecolo vertegenwoordigster dat vanuit de zaal werd gesteld dat er GEEN linkse politieke partijen zijn was terecht.
Ontkennen dat er linkse partijen bestaan is lastig indien men geen enkel mandaat behaalt, met zichzelf en de rest van de wereld overhoop ligt.
Eigenlijk zat er een komisch aspect aan de ganse vertoning.
In feite heb ik te doen met die mensen, die niet van ophouden weten, wiens gebrek aan enig realisme of inzicht nu te kakken werd gezet door een arbeider-populist op een duidelijke wijze.
Tussendoor werden redeneringen aangehaald die op henzelf van toepassing waren, maar het spreekwoordelijke "splinter in het oog van een ander" drong niet door.
Nadien slaagde d'Orazia hij er trouwens in om én met zichzelf én met Cap te lachen. Hij heeft (onder daverend applaus van zij die met zichzelf hierdoor spotten) de enige solide bijdrage gehad om deze dag een paar minuten leven in te blazen.
Much a do about nothing.
Cap is dood: van de aanvankelijk vijf-zeshonderd mensen schieten er bijna geen meer over. In plaats van een oord van eenheid werd er weer eens geruzied en geen enkel zinvol voorstel haalde het, of beter: er werden geen voorstellen gedaan.
We zwijgen hier disreet over de lamentabele organisatie.
Ik verliet op een bepaald moment uit ergernis even de zaal om een sigaretje te roken en kwam er Jef Sleecx tegen. Dat sprak ook boekdelen. Zijn interventie in de zaal over de nefaste invloed van onderling gekissebis van links was juist, enkel bleek hij blind voor het feit dat juist dit aan de gang was in zijn eigen beweging, en dat het gebrek aan enige eenheid in verscheidenheid juist tijdens het door CAP ingerichte congres voor eenieder duidelijk werd gemaakt.
Het experiment is mislukt, het is een parodie van zichzelf geworden...
Jef Sleeckx heeft niet ingezien, en anderen met hem, dat eenheid in verscheidenheid respect veronderstelt voor mekaars verschillen. Het is niet het zoeken naar wat men gemeenschappelijk heeft, om te proberen daar een partij mee op te richten die concurreert met alle andere die er deel van uitmaken, en dan nog scheldt op de grootste socialistische beweging in de geschiedenis van ons Westers kapitalisme.
Ik hoop dat hier geen ellenlange theoristische aanslagen op deze posting zullen volgen: het is niet interessant om over onbestaande bewegingen te spreken zonder mensen, zonder consistentie, zonder enige samenhang en bestaande uit ruziënde would be linksen die geen enkele arbeider, aldus de heer d'Orazio kan volgen, laat staan dat ze dat zouden willen of zouden doen.
Ik stel voor dat de laatste het licht uitdoet.