Mijnheer Desmedt, ik kom graag nog eens terug op uw opmerkingen betreffende mijn vorig antwoord.
“… de wereldwijde crisis nu niet direct te wijten is aan Verhofstadt. Maar hij had wel eerder al maatregelen kunnen en moeten nemen natuurlijk.”
Natuurlijk ligt Verhofstadt niet aan de basis van de mondiale economische crisis. Dit zou trouwens teveel eer zijn voor hem. Wat ik hem en zijn regering wel verwijt, is dat hij er in een zeer korte periode in geslaagd is om de inspanningen van zijn voorgangers volledig teniet te doen. Onder Waalse druk moest hij letterlijk een zware prijs betalen voor zijn premierschap, te beginnen met de extra miljarden voor het franstalig onderwijs. Dit was het begin van een ware sinterklaaspolitiek. Nu, enkele jaren later, blijkt de kas leeg te zijn. Plots is een begrotingsevenwicht niet langer noodzakelijk, zolang er maar een “structureel evenwicht” gerealiseerd wordt. Op zich geen enkel probleem, maar dit principe impliceert wel de opbouw van reserves in economisch betere tijden. Dit is dus niet gebeurd. Ofwel liegt de regering ons wat voor, ofwel gokt ze op een snelle conjuncturele omslag, ofwel doet ze beide. Wat ook de echte reden is, het getuigt in alle geval niet van goed bestuur, integendeel.
“En dan nog iets: stabilisatie rond maar 4% ?? Dat is wel erg pessimistisch ! Is dat op korte termijn of op 10 jaar als de vergrijzing doorslaggevend gaat worden?”
Dit zijn inderdaad verontrustende cijfers. Deze voorspelling is afkomstig uit een rapport van het Federaal Planbureau, oktober 2003, betreffende de economische en budgettaire vooruitzichten voor de periode 2003-2008. Het primair saldo zou dalen tot 4% in 2006 om tegen 2008 terug licht te stijgen tot 4,4%. De rentelasten daarentegen zouden pas in 2007 onder de 5% zakken (namelijk tot 4,9%) om in 2008 nog 4,7% van het BBP te bedragen.
“Wat ik ook mis in uw commentaar is wat U daar als partij en in Vlaanderen zou kunnen aan doen ? Het is makkelijk om te zeggen dat we zoals in de buurlanden strukturele hervormingen moeten starten, maar onze economie draait op een voorwielaandrijving terwijl de handrem is opgetrokken op de achterste wielen. Vlaanderen heeft bijvoorbeeld bevoegdheid inzake werkgelegenheid, maar als puntje bij paaltje komt zijn jongerenbanenplannen en andere maatregelen nationaal en vooral op maat van Wallonië. Concrete beleidspunten voor Vlaanderen, graag ! “
Wat de structurele hervormingen betreft, heb ik hierover reeds een voorbeeld gegeven elders op dit forum als antwoord op een vraag over de sociale zekerheld. Om ons sociale zekerheidsstelsel in de toekomst betaalbaar te houden is een radicale hervorming nodig. Ik verwijs graag naar betreffend antwoord waarin ik ons standpunt uiteen zet.
U vraagt mij tevens naar onze voorstellen inzake werkgelegenheid. Hieronder volgt in extenso een standpunt van mijn partij hieromtrent, als reactie op de Werkgelegenheidsconferentie van oktober 2003.
Verhofstadt heeft de periode van economische hoogconjunctuur onvoldoende benut om de tewerkstelling en de tewerkstellingsgraad te doen stijgen. De regering nam – in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Nederlandse en Duitse overheid – geen structurele maatregelen om het tij te keren. De groots opgezette Werkgelegenheidsconferentie had vooral een propagandistische functie: paars wist zich verzekerd van wekenlange persbelangstelling. De resultaten van de Werkgelegenheidsconferentie zijn ruim onvoldoende. De onderhandelaars hielden helemaal geen rekening met de regionale realiteit: de Vlaamse en Waalse arbeidsmarkt vergen een apart beleid.
Tewerkstelling wordt in dit land fiscaal zwaar bestraft. De in het regeerakkoord beloofde lastenverlaging is te weinig en komt daarenboven te laat. Het Vlaams Blok pleit voor een
maximale lineaire (dus over alle doelgroepen heen)
lastenverlaging in de hoop de concurrentiehandicap met de buurlanden te verkleinen.
De hervorming van de vennootschapsbelasting onder Verhofstadt I was niets meer dan een ordinaire vestzak-broekzakoperatie. Wegens de voorwaarde van de budgettaire neutraliteit werd de daling van de tarieven gecompenseerd door een vermindering van de aftrekmogelijkheden, door nieuwe lasten en door gewijzigde boekhoudregels. Net zoals in 1999 belooft het ontwerp van regeerakkoord de afschaffing van de aanvullende crisisbijdrage in de vennootschapsbelasting. In het regeerakkoord is van deze 'nieuwe' afschaffing geen sprake meer.
Voor het Vlaams Blok moeten de tarieven verder dalen en moet de crisisbelasting eindelijk volledig afgeschaft worden. Met een standaardtarief van 21% heeft België nog steeds één van de hoogste BTW-tarieven van Europa.
Onze partij pleit ook voor een verlaging van het BTW-tarief tot 6% voor arbeidsintensieve sectoren. Tewerkstellingsinitiatieven, arbeidsbemiddeling en beroepsopleiding behoren ondertussen tot de bevoegdheid van de deelgebieden, terwijl alle andere aspecten van het tewerkstellingsbeleid, zoals de uitbetaling van de uitkeringen en de controle van werklozen, federaal bleven. Deze versnippering blokkeert een tewerkstellingsbeleid dat afgestemd is op de regio’s. De situatie van de arbeidsmarkt is in de diverse gewesten totaal verschillend.
Het Vlaams Blok pleit, in afwachting van de volledige splitsing van de sociale zekerheid, voor een onmiddellijke regionalisering van de werkloosheidsverzekering en het werkgelegenheidsbeleid. Een coherent beleid blijft anders onmogelijk. De sociale zekerheid blijft ook onder de paarse regering gebetonneerd op federaal niveau. Het Vlaams Blok eist de onmiddellijke splitsing.
Enkel een eigen Vlaams sociale zekerheidsstelstel kan garanderen dat Vlaanderen zijn eigen accenten kan leggen en zijn toekomst kan veilig stellen.
Het Vlaams Blok meent dat de financiering van de sociale zekerheid vanuit algemene middelen (waarvan de rechtvaardigheid en de evenwichtigheid maximaal kunnen worden gewaarborgd) het beeld van onze loonlastenstructuur sterk zou corrigeren en gunstig beïnvloeden.
De basisvoorwaarde voor het kunnen voeren van een echt Vlaams werkgelegenheidsbeleid is dat Vlaanderen zich bevrijdt van het loodzware Waalse blok aan zijn been. Door het stopzetten van de miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië - jaarlijks méér dan 11 miljard euro - komt er immers een massa Vlaams geld vrij om onder meer de lasten op arbeid drastisch te doen dalen en zo onze Vlaamse economie terug aan te zwengelen. De Vlaamse welvaart moet eindelijk in Vlaamse handen komen.
“Een eigen pensioenfonds was een zeer goed idee geweest een 10-tal jaar geleden, maar de toestand is inmiddels veranderd en we zitten intussen aan de vergijzing toe. Het is dus ook niet direct een oplossing.”
Juist, maar het is niet gebeurd. Ik besef ook dat we hieromtrent hopeloos achterop geraken. Indien we echter niets doen, zal dit de situatie enkel verergeren. Vandaar dat we blijven pleiten voor een echt pensioenfonds, in tegenstelling tot het Zilverfonds.
Onze economie gaat tot nader order onze toekomstige pensioenen noeten dragen (als het dan niet is aan de loonlastenzijde, dan is het aan de consumptiezijde, maar consumtie betekent dat er ook koopkracht nodig is.) Wat dus prioritair moet zijn is een echt tewerkstellingsprogramma.”
Ik hoop dat de tekst hierboven uw vraag beantwoordt. Indien u echter meer informatie over de sociaal-economische standpunten wenst, kunt u deze informatie op eenvoudige aanvraag steeds op onze studiedienst verkrijgen (
[email protected]). Sinds kort geeft onze studiedienst daarenboven een tweemaandelijkse nieuwsbrief uit dat uitsluitend financieel economische onderwerpen behandelt. U kunt u steeds gratis abonneren op deze “Financieel Economische Commentaren” via
[email protected].
Gerolf