Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door AdrianHealey
Die hebben immers ook een dienst vervuld in deze. Zij hebben er voor gezorgd dat gedurende dat jaar de arbeiders een loon kregen. Als die arbeiders een jaar lang hadden moeten wachten op hun loon, zouden ze, vrees ik, gestorven. Gelukkig dus dat de aandeelhouder met zijn geld hen een loon kan uitbetalen, gedurende dat gehele jaar. Na 1 jaar komen deze auto's dan op de markt en, als ze al verkocht raken, krijgt 'de kapitalist' daar dan een prijs voor, waardoor (hopelijk) de lonen terug verdiend worden & waarmee hij zelf een bepaald loon krijgt. Immers: hij heeft een jaar lang de lonen van die arbeiders betaald & zelf een risico gelopen. Daarvoor wordt hij vergoed. Hij stelt zijn consumptie een jaar uit, ten voordele van de arbeiders, die direct kunnen consumeren..
|
Dit is de klassieke rethorische verdediging van het kapitalisme: de kapitalist is een spaarzaam iemand die zijn geld opzijlegt.
Los van het feit dat het nogal belachelijk is om de grote hap die de kapitalist uit de opbrengsten van de bedrijvigehid van een bepaalde economische activiteit neemt voor te stellen alsof hij hierdoor zichzelf te kort doet is deze redenering niet degenen die de oorspronkelijke liberalen volgden.
Volgens hen was de kapitalist noodzakelijk om geld opzij te leggen om te kunnen investeren. Investeringen zouden dan weer de productie verhogen en uiteindelijk zou men dan komen tot een grotere rijkdom voor iedereen.
Dat de kapitalist zichzelf wat ruimer toebedeelde dan degenen die voor hem werkten moest men dan maar op de koop toenemen.
De kapitalist zou alles wat hij aan centen binnen kreeg gaan investeren, en zo zou een waterval van welvaartsverhoging ontstaan. Dat hij ondertussen flink zich verrijkte was dus geen diefstal maar het zou een weldaad zijn voor de mensheid. Geen gezeik, sommigen rijk en de koek zou groter worden.
Het "trickle down" systeem (de kapitalist wordt rijker, maar uiteindelijk komt dit iedereen ten goede) bleek niet te kloppen.
Op momenten van crises, die op verschillende manieren konden uitbreken (misoogst, overproductie) stopte de kapitalist met investeren. DIt is precies wat we meemaakten met de financiële crisis: op de moment dat er iets fout loopt gaan alle zakken dicht. Het doet zich nu ook voor in de industriële en dienstensectoren: de bange kapitalist investeert niet maar pot op.
Toen Maynard Keynes dit ontrafelde ging de overheid een rol spelen en ontstond het staatskapitalisme, zwaar gehaat door libertariërs, om te proberen de crises op te vangen. De staat zou dan gaan geld pompen (monetarisme) en ook nog eens overheidsuitgaven doen (deficit spending) en zo zou men de crises kunnen overleven zonder grote instortingen.
Het grote probleem hierbij is dat bij een steeds grotere economische ontwikkeling "the sky is the limit" op een bepaald ogenblik er geen groei meer mogelijk is: gebrek aan grondstoffen, aan arbeidskrachten, aan adembare lucht. Dan stort het systeem in mekaar.
Precies dat is nu bezig. Het is het gevolg van het "geloof" in de eeuwige groei, het is het gevolg in het blijven doorzetten van het profitariaatssysteem, waarbij een minderheid moet blijven de helft van alles bezitten en besturen, enkel maar in functie van de eigen verrijking.
Maar het is niet spaarzaamheid waar het kapitalisme op draait, en de risico's zijn groter voor de werknemer dan voor de couponknipper, aantoonbaar groter.
Het verkopen van tijd is een interessante geesteziekte, maar het lijkt verdacht veel aan het verkopen van zever. Ik dien hier dus niet op in te gaan
