Ik woon ondertussen al bijna 20 jaar in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.
Ik ben echter opgegroeid op het West-Vlaamse platteland.
Ik sprak al behoorlijk goed Frans toen ik hier aankwam (dankzij mijn interesse voor de Franse literatuur, verschillende vakanties in de Provence en een amoureuze relatie met een Algerijnse Parisienne).
In het begin was het niet altijd even gemakkelijk. Soms volstond het op de tram of de metro "De Morgen" te zitten lezen om plots en ongevraagd voor 'Vl�*�*mse Blocque' of 'sale raciste' te worden uitgescholden.
Tegenwoordig valt het al bij al wel mee, hoewel ik nog wel eens minder aangename ervaringen heb.
Voor de rest voel ik me absoluut niet gehinderd door wat voor minderwaardigheidscomplex dan ook: ik spreek naast Frans ook Engels en Duits (en die twee laatste talen spreek ik zelfs beter dan Frans) en kan me ook in het Spaans uit de slag trekken. Op de markt probeer ik ook Italiaans, Arabisch en Grieks te leren, en daarnaast hou ik gewoon van talen in het algemeen. Hoe méér 'vreemde klanken' rondom mij, hoe liever, eigenlijk.
Wanneer ik door anderstaligen misprijzend of agressief behandeld wordt vanwege mijn Nederlands, schakel ik gemakkelijk over op West-Vlaams dat ik dan op zo'n hoog mogelijk tempo probeer te spreken.
Doordat ik er nogal 'mediterraan' uitzie, krijg ik dan bijzonder grappige reacties. Wellicht denken die mensen dan zoiets als 'aïe, c'est un immigré qui ne maîtrise pas (encore) le français, et moi, je ne suis quand-même pas raciste, je dois l'aider, ce pauvre'
Een andere leuke 'practical joke' is het spreken van een zo gebrekkig mogelijk Frans met arrogante 'bon Belges'. Nadat ik dan een tijdlang meewarige, spottende of misprijzende reacties mocht ondergaan, schakel ik over op zo vlekkeloos mogelijk Frans, en één van de eerste opmerkingen die ik dan maak is : 'Madame/monsieur, je suppose que vous êtes bien polyglotte, n'est-ce pas? Let's speak English then; oder wenn Sie möchten, können wir auch auf Deutsch weiter gehen.'
Ik zou eigenlijk vaker een fototoestel op zak moeten hebben. De vele mooie tinten schaamrood die ik al mocht aanschouwen zouden voor het nageslacht bewaard moeten worden.
Voor de rest: ik hoop dat ik het hier volhoud, er valt zo véél leuks te beleven. Alleen spijtig van het vele lawaai en de talrijke azijnpissers-smoelen.
In het dorp waar ik het grootste deel van mijn jeugd doorbracht was een vriendelijk 'goeiemorgen' of 'goeiedag' vanzelfsprekend, hier staren de mensen me nogal vaak (al te vaak, eigenlijk) onbegrijpend of afkeurend aan als ik hen vriendelijk een 'goeie dag' toewens.
Grote uitzonderingen: niet-blanke recente inwijkelingen, kinderen en oudere dames. Meestal reageren die tenminste normaal, en dan krijg ik een vriendelijke 'goeie dag' of 'bonjour' terug.