Naar Nederland gestuurde Angolese kinderen verzinnen zielige verhalen om toegelaten te worden.
[size=6]Ama blijkt bij thuiskomst oplichter.[/size]
Veel van de vierduizend alleenstaande minderjarige asielzoekers uit Angola blijken alles behalve 'alleenstaand' te zijn. Het in Nederland opgediste schrijnende verhaal diende uitsluitend de jacht op een verblijfsvergunning. Eenmaal terug in Angola worden de kinderen gewoon door familieleden opgehaald. Een verbazend verslag vanuit de Angolese hoofdstad Luanda.
door Joop Holthausen
De 24 Angolese ama's (alleenstaande minderjarige asielzoekers), die sinds begin vorig jaar in hun geboorteland zijn teruggekeerd blijken in tegenstelling tot de verklaringen die zij hebben afgelegd bij de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND), zonder uitzondering bij familie terecht te kunnen.
De conclusie is dat een groot aantal van de vierduizend in Nederland verblijvende minderjarige
Angolese asielzoekers schokkende verhalen verzinnen in de hoop hier een studieplaats of baan te kunnen krijgen.
Vertegenwoordigers van de Internationale Organisatie voor Migratie (IOM) in Angola, die betrokken zijn bij het Nederlandse terugkeer-programma ervaren dat het ware levensverhaal doorgaans pas na aan-komst in de hoofdstad Luanda op tafel komt. Veel ama’s geven een valse naam op en liegen over hun leeftijd en hun achtergrond in de hoop een verblijfsvergunning te kunnen bemachtigen. Doorgaans reizen Angolese ama's met een toeristenvisum naar Lissabon, de hoofdstad van de voormalige kolonisator.
Van daaruit kunnen ze dankzij de open grenzen eenvoudig Nederland bereiken.
Netwerk
Alhoewel de toestroom afneemt blijkt uit cijfers van de IND
dat het grootste contingent ama's nog altijd uit Angola afkomstig is. Verreweg de meesten komen uit Luanda en omgeving, een gebied dat in 27 jaar burgeroorlog nimmer in de frontlinie lag.
Dat wijst op een netwerk van gelukszoekers, die menen in Nederland het economisch paradijs te hebben ontdekt.
De afstand van Lissabon naar Nederland wordt in veel gevallen per touringcar overbrugd. De favoriete aankomstplaats voor deze reizen is Rotterdam. Daar staan helpers klaar die voor een paar honderd dollar de aspirant-asielzoekers eerste opvang bieden.
Ze helpen de jongeren ook bij het verzinnen van een geloofwaardig klinkend verhaal. Het heeft alles weg van een soepel lopende organisatie,al wordt dat door direct betrokkenen hartstochtelijk ontkend.
Vertegenwoordigers van internationale hulporganisaties die in Angola werkzaam zijn, kennen de verhalen van de ama's. Zij tonen zich zeer verbaasd over het gemak waarmee autoriteiten in Europa om de tuin geleid worden. Aan de schilderachtige baai, voor de kust van de hoofdstad Luanda, zet een hulpverlener grote vraagtekens bij de verhalen van de Angolese minderjarigen. „Ze claimen geen ouders en ook geen verdere familie meer te hebben en soms zelfs vervolging te vrezen. Maar hoe komen ze dan aan geld voor een ticket'? Een doorsnee-Angolees zal nooit en te nimmer over voldoende financiën beschikken om Europa te bereiken. Ik ben er vrijwel zeker van dat op een enkele uitzondering na ouders die trip financieren in de hoop hun kind daarmee een betere toekomst te kunnen bezorgen." Veel ama's azen op een studieplek aan een van de universiteiten, ook al omdat een studie in Europa hoger wordt aangeslagen dan een soortgelijke opleiding in Angola. Om de benodigde verblijfsvergunning te kunnen bemachtigen, worden schokkende levensverhalen verzonnen. Dat blijkt uit de verkla-ringen die Ricardo de Albuquerque en zijn buurjongen Kid Oliveira
Carvalho Manuel in Luanda vertellen na hun recente terugkeer uit Nederland.
Ricardo weet nog goed dat hij op de laatste vrijdag van april 2001 in een touringcar met ruim veertig andere Angolezen van Lissabon naar Rotterdam reisde. De stemming was uitgelaten,want weldra zouden ze arriveren in Nederland, het land waar ze niets dan goeds over hadden
gehoord. Naast studenten waren er ook jongeren bij die wilden ontsnappen aan de jacht op rekruten voor de burgeroorlog, die overi-gens in april 2002 eindigde.
Ricardo's stiefvader Antonio, ambtenaar bij de Angolese immigra-tiedienst, bedacht het plan.
Hij kon de studie bouwkundevoor zijn zoon betalen, beschikte over genoeg geld om Ricardo ook later naar de universiteit te sturen, maar bedacht dat een Europees diploma zijn zoon optimale kansen zou bieden. Hij ging praten met buurman Agostinho Carvalho. Diens zoon, Kid, was een vriend van Ricard.
Spoedig was beslist dat Kid als maatje van Ricardo mee zou reizen naar Europa. Medio april 2001 vloog het duo naar Lissabon, waar een zoon van stiefvader Antonio beide vrienden opwachtte. In Portugal werden de twee voorbereid op het vervolg van de reis. Volgens Ricardo, die net als Kid goed Nederlands spreekt, klopte het allemaal precies.
Verzinsels
Ricardo: „Er stond in Rotterdam een Angolees klaar, die ons voor tweehonderd dollar verder hielp."
Hij bood het tweetal een week onderdak en hielp bij het verzinnen van een verhaal voor de immigra-tiedienst. Ricardo: „Als dat aannemelijk is, maak je een goede kans in de asielprocedure. Dus we hebben beiden dagenlang de ver-zinsels uit ons hoofd geleerd. Mijn verhaal was, dat ik mijn vader nooit had gekend en dat mijn moeder, die politiek actief was geweest, was overleden." Ricardo en Kid meldden zich bij de autoriteiten en belandden in het opvangcentrum in Rijsbergen.
Ze brachten hun verhaal zo overtuigend dat ze een voorlopige verblijfsvergunning kregen.
Maar zowel Ricardo als als Kid kwamen al spoedig tot de ontdekking dat Nederland niet het paradijs is dat hun was voorgespiegeld. Vader Agostinho, herinnert zich maar al te goed het eerste telefoontje van zoonlief Ricardo, ongeveer een maand nadat hij Angola had verlaten. „Het was hem allemaal zo verschrikkelijk tegengevallen. Een vreemd land, waarvan hij de taal niet verstond. Het koude klimaat
De verhoren bij de immigratiedienst. De voor hem vreemde gebruiken. Ik had met hem te doen. Maar ik liet dat niet merken. Ik hield hem voor: je moet volhouden. Als je gewend bent, als je de taal spreekt, zul je je weg vinden in dat land. En je bent toch niet alleen? Er zijn toch meer Angolezen?" Naarmate de tijd vorderde, ging de heimwee steeds sterker knagen.
Terugkeer.
Ricardo: „We besloten terug te gaan. Onze Angolese vrienden in Nederland verklaarden ons voor gek.
Als ik en Kid tot april waren gebleven, hadden we een verblijfsvergunning voor onbepaalde tijd gekregen. 'Wat doen jullie nu voor iets idioots', zeiden ze. 'In Nederland hebben jullie alles. In Angola is er niets'."
De stress, de problemen met de Nederlandse cultuur, het klimaat, maar vooral het verlangen naar de warmte van het gezin gaven evenwel de doorslag in de beslissing om terug te gaan. Bij de familie waren ze welkom. Ricardo's moeder, Domingas:„Ik heb hem laten gaan in de hoop hem een betere toekomst te kunnen geven. Maar ik ben dolblij hem weer terug te hebben."
In september vorig jaar melden zowel Ricardo als Kid zich bij de IOM, de intergouvermentele instelling die het terugkeerprogramma op verzoek van het Nederlandse ministerie van Justitie uitvoert.
„We hebben besloten stukje bij beetje het echte verhaal te vertellen. We hebben toegegeven dat we wel familie hebben in Luanda. We wilden maar één ding terug." GPD
Bron:
http://www.fortuynpolitiek.nl/forum.asp?FORUM_ID=2