Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Jaani_Dushman
Fascisme steunt ook steeds op de zogenaamde oude elite's: de monarchie, de kerk, de adel, het leger,...
(Vandaar dat nationaal-socialisme eigenlijk geen fascisme is)
|
Jaani , ik geloof dat je de geschiedenis van de eerste helft van de XXe eeuw redelijk goed kent. Het "grote project" van het Fascisme isde zgn "derde weg"
(niet te verwarren met New Labour) van "klasseverzoening". Waar de Duce
met zijn arbeiders-zwarthemden via een rechtstreekse staatsgreep aan de macht kon komen, is er in Italië van dat "zwart-revolutionaire elan" wel iets overgebleven - maar de filosofie op zich was niet gericht op een "vernietiging"
van de oude elite : ze moest zich gewoon aanpassen en ondergeschikt maken aan het "nationaal belang".
A.Hitler was eerst van plan om ook "zijn" door de SA uit te voeren staatsgreep te plegen. De oude en geldadel was in de Weimarrepubliek echter sterk genoeg om deze opstand neer te slaan en van dan af waren de Nazi's overtuigd om de macht langs legitieme democratische weg te veroveren. Ze sloten een verbond met alle antisocialistische en antiliberale krachten en wisten als sterkste partij van dit verbond (op hun hoogtepunt hadden ze slechts 37 % van de stemmen) aan de leiding van een regering te komen, die prompt een "legitieme" staatsgreep uitvoerde.
Het afslachten van de SA is een normaal verschijnsel die in elke revolutie die uitmond in een despotisch systeem voorkomt : het grootste gevaar komt nl. altijd van een interne (mogelijke) oppositie. De SA waren nu bepaald geen lievertjes : ze vormden zeker niet de "socialistische" basis van de Nazis, eerder de voorhoede van de aktieve jodenvervolging - in eerste lijn de berovingsgolf. die beroving van de joodse cosmopolieten en kapitalisten voorstellen als een normale socialistische revolte vind ik revolterend.