Citaat:
|
Nu als oplossing kan je een ecologische economie introduceren die eigenlijk de consumptie niet veroordeeld maar pleit voor matiging in consumptie. Als de mensen meer aan de kant leggen en minder uitgeven dan heeft dat natuurlijk gevolgen voor de economie. Dat zien we nu duidelijk in de eindejaarsuitgaven en autoverkoop. Mensen kunnen gerust met minder leven zonder aan comfort (niet te verwarren met luxe) in te boeten. Als we pleiten voor consumptiematiging betekent dat inderdaad een beperking op onze luxe.
|
Wat je hier schrijft lijkt me dan het positieve effect van de monetaire crisis te zijn. Anders gezegd, het monetaire systeem heeft in het verleden beslist z’n vruchten afgeworpen maar zoals altijd kan een systeem zichzelf onderuit halen, wat ooit goed was op een bepaald moment kan z’n pathologische vorm aannemen op een ander moment in de evolutie. Zoals nogal eens geopperd is het heden steeds zwanger van de toekomst, de pre- en postnatale depressies die in dit proces gelegen zijn kan ons op verschillende manieren laten reageren. Als frustratie niet gezien wordt als een positieve energie kan het serieus uit de hand lopen, zoals dan ook door velen gevreesd. De berichtgeving laat dan ook niets aan het toeval over hoe angstig men is, het lijkt dan op spartelen alvorens men finaal zal moeten toegeven dat het radicaal anders moet. De term ‘radicaal’ zal op zich, en zoals de traditie ons leert, wederom z’n voor en tegenstanders laten opveren waardoor de bron waar het naar verwijst wederom naar de vergetelheid wordt geleid. Het volstaat dus blijkbaar niet dat nobel studiewerk hierover rapporteert zonder dat het eigen denken in vraag wordt gesteld, zo meen ik.