Citaat:
|
Oorspronkelijk geplaatst door dorus
Er wordt hier 't een en 't ander door mekaar gehaald en met geleerde woorden gejongleerd.
Altijd een teken van onkunde.
De basisvraag is: is de werknemer betrokken bij de zaak?
Antwoord NEEN.
De werknemer gaat 's morgens werken zoals een huisvrouw de afwas gaat doen, tegen haar goesting. Daarom moeten allerlei voordelen uitgevonden om hem toch nog enig plezier te verschaffen. Duur en inefficiënt.
Oplossing: maak kleine eenheden, waar de mens met plezier en betrokkenheid naar toe komt.
Weg die grote mastodonten. De tijd van de dino's is in de economie definitief voorbij. Het aandeelhoudersverhaal is een allerlaatste stuiptrekking.
|
Het probleem is (nu reeds verscheidene keren gezegd!) de hoge werkdruk, die komt door het streven naar minimum personeel omdat dit personeel door de door de staat opgelegde belastingsdruk teveel kost en arbeidsplaatsen elimineren is véél effectiever dan nog maar eens materiaal goedkoper te maken door metalen vijskes door plastieken te vervangen en dergelijke, wat trouwens ook verklaart waarom huishoudtoestellen van nu een veel kortere levensduur hebben dan die van vroeger (wegwerp).
Het absurde verschil tussen hetgeen de werkgever betaalt en hetgeen de werknemer krijgt zorgt ervoor dat deze materiaalbesparingen het niet halen van personeelsbesparingen, ook al omdat je uiteindelijk een toestel niet van lucht kunt beginnen maken.
Jan moet overuren kloppen (die ook al belast worden) en/of rapper werken, Bert werkt halftijds en Piet, Pol en Peter zouden kunnen werken maar niemand kan ze gebruiken omdat ze teveel kosten.
Dat is de situatie hier.
Het beeld dat jij schetst van de ongemotiveerde afwasser is maar voor een relatief klein percentage waar, met als hoofdreden dat de staat bitter weinig doet om hem te motiveren.
Vroeger werkten Belgen in de Kempense steenkoolmijnen, en niettegenstaande al het negatieve over dit soort werk bericht is, ze deden het toch maar, er was geen alternatief, en de enige manier waarop je ermee tevreden kon zijn was door het positieve te zien, door kameraadschap en wie weet wat nog allemaal. En dat lukte toch ook?
Nu is het echter totaal anders, door de werkdruk/tijdsdruk krijgen mensen het gevoel als een machine ingedeeld te worden, en er is ook geen tijd meer voor bovenstaande manieren om iets te accepteren.
Zoals reeds geantwoord, dit vormt ook een reden om het als zelfstandige te proberen, omdat je dan je eigen werkdruk kunt bepalen en soms ook omdat het kiezen is tussen een werkloosheidsinkomen of dit.
En ze maken zelfs de drempel daarvoor al hoog, door het aan een hele resem procedures te onderwerpen, trouwens, wat nut is er aan het bestaan van statuten bediende, arbeider, zelfstandige, enz? We zijn ernaartoe geëvolueerd in een stelsel van verzuiling, waar elke zuil voor zijn eigen belangen opkwam, concurreerde met elkaar en al de rest als ondergeschikt beschouwd werd. Ze passen niet meer in onze tijd en het enige wat die resem statuten doen is onze maatschappij op kosten jagen.