[Jozef Ostyn]

Oorspronkelijk geplaatst door ossaert

Hoewel ik grotendeels deel wat je hier en elders schreef, denk ik wel dat je één en ander kan nuanceren. De idee dat Israël een bedreigde staat is, is voor een groot deel toe te schrijven aan een handige media-, of zelfs een propagandacampagne. Hoewel over de bedoelingen van de Arabische staten, zeker tot 1967, weinig te raden overlieten (cf. de karikaturen met de rokende puinhopen van Tel Aviv, dat één groot knekelhof was), heeft Israël sinds 1948 steeds militair de overhand gehad op zijn buren. Je zou hiervoor verschillende redenen kunnen aanhalen, zoals de hogere opleidingsgraad van de bevolking, maar zelfs met minderwaardig materieel slaagde de Israëlische staat erin haar vijanden te verslaan. In 1967, bijvoorbeeld, toen er nog geen sprake was van Amerikaanse hulp, moesten de IDF het stellen met oude min of meer geüpdate Shermantanks uit de Tweede Wereldoorlog, en met een luchtmacht die voor het grootste deel bestond uit gedateerde Franse vliegtuigen (Ouragans, Mystères en Vautours), die alle tot de eerste en tweede generatie straaljagers behoorden. De Arabische staten beschikten toen reeds over een volledig modern arsenaal, met T-62 tanks en MiG-21 jets. Die militaire superioriteit werd later nog groter, zeker toen de Amerikanen er zich mee gingen bemoeien en Israël niet alleen hypermodern materiaal verwierf (meer en beter dan de beste NAVO-bondgenoten) en in staat gesteld werd om met Amerikaanse steun zelf wapens te ontwikkelen. Zelfs de zogenaamd gemeenschappelijke projecten -zoals de Merkava-tank- kwamen enkel Israel ten goede: buiten het uitlenen van enkele Kfirs (omgebouwde Mirages) als simulatie-vijanden denk ik niet dat de VS veel militair materieel van Israël heeft gebruikt.

Hoewel er dus enige grond is voor het 'David tegen Goliath'-verhaal, moet je dat in de eerste plaats als een politiek discours beschouwen, niet als een reële bedreiging van de staat Israël.

U maakt goede en terechte punten. Ik geloof ook niet dat er een imminente bedreiging is voor een ondergang van Israel. Maar ik geloof wel dat Israel zich op geen enkel moment kan veroorloven om zijn hoede te laten zaken en zich kwetsbaar op te stellen. Dat kan anderzijds natuurlijk niet als excuus gebruikt worden om toch niet ernstige pogingen tot vrede te ondernemen. Een goed voorbeeld is de (terechte) keuze van Israel om de bezetting van de Sinai (inclusief de schaarse Israelische nederzettingen daar) op te geven in ruil voor een solide vredesovereenkomst met Egypte.