De meeste mensen denken dat de evolutietheorie voor het eerst door Charles Darwin naar voren is gebracht en dat zij steunt op wetenschappelijk bewijs, observaties en experimenten. Maar Darwin is niet de bedenker ervan en zij steunt ook niet op wetenschappelijk bewijs. De theoriebestaat uit toepassing op de natuur van een oud dogma van de materialistische filosofie. Hoewel ze niet door wetenschappelijke bewijzen gestaafd wordt, wordt de theorie blind ondersteund in naam van de materialistische filosofie.
Dit fanatisme heeft tot allerlei rampen geleid. Want samen met de verspreiding van het Darwinisme en de materialistische filosofie die het ondersteunt, heeft het het antwoord op de vraag: “Wat is de mens?” veranderd. Gewoonlijk antwoordde men: “De mens is door God geschapen en moet volgens de prachtige moraal leven die Hij onderricht heeft”. Nu begint men te denken: “De mens is door toeval tot stand gekomen, en is een dier dat zich ontwikkeld heeft door de strijd om het bestaan.”
Er is een hoge prijs voor dit grote bedrog betaaltd. Gewelddadige ideologieën zoals racisme, fascisme en communisme en vele andere barbaarse wereldopvattingen die op conflict gebaseerd zijn, hebben hun kracht uit dit bedrog gehaald. Dit artikel zal de ramp die het Darwinisme de wereld heeft gebracht, bestuderen en zijn banden verklaren met het terrorisme, wat een van de belangrijkste wereldproblemen van onze tijd is.
De Darwinistische leugen: ‘Het leven is strijd’
Darwin bepaalde zijn basisvoorwaarden toen hij zijn theorie ontwikkelde:
“De ontwikkeling van levende wezens hangt af van de strijd om het bestaan. De sterken winnen de strijd. De zwakken zijn veroordeeld overwonnen
te worden en in vergetelheid te raken.”
Volgens Darwin is er een harde strijd om te overleven en een altijddurend gevecht in de natuur. De sterken winnen het altijd van de zwakken. De ondertitel die hij gaf aan zijn boek: ‘Het ontstaan der soorten, “Het ontstaan der soorten door middel van natuurlijke selectie of het behoud van bevoorrechte rassen in het gevecht om het bestaan”, benadrukt die opvatting.
Verder ging Darwin ervan uit dat ‘de strijd om het bestaan’ ook gold voor mensenrassen. Volgens die denkbeeldige claim waren ‘bevoorrechte rassen’ de winnaars van de strijd. Bevoorrechte rassen, volgens Darwin waren dat de blanke Europeanen. Afrikaanse of Aziatische rassen waren in de strijd om het bestaan achtergebleven. Darwin ging nog verder en suggereerde dat deze rassen spoedig ‘het gevecht om het bestaan’ geheel zouden verliezen en dus zouden verdwijnen:
“In de nabije toekomst, niet erg ver wanneer het in eeuwen gemeten wordt, zullen de beschaafde rassen van de mens vrijwel zeker de primitieve rassen over de hele wereld uitroeien en vervangen. Tegelijkertijd zullen antropomorfische apen ongetwijfeld uitgeroeid zijn. De kloof tussen de mens en zijn naaste verwanten zal dan groter zijn, want het zal dan gaan tussen aan de ene kant de mens in een beschaafdere staat, mogen we hopen, zelfs dan de Kaukasische mens, en wat apen zo laag als de baviaan aan de andere kant. In plaats van zoals nu tussen de neger of de Aboriginal en de gorilla.”
De Indiaanse antropoloog Lalita Vidyarthi legt uit hoe de Darwinistische evolutietheorie het racisme in de sociale wetenschappen heeft gebracht:
“Zijn (Darwins) theorie van de overleving van de fitste is toen warm door de sociale wetenschappers ontvangen, en zij geloofden dat de mensheid verschillende niveaus van ontwikkeling had bereikt, en de beschaving van de blanke als uiteindelijk niveau had. In de tweede helft van de 19de eeuw werd het racisme als feit door de grote meerderheid van de westerse wetenschappers geaccepteerd.”
Waar ‘de wet van de jungle’ toeleidde: het fascisme
Terwijl het Darwinisme het racisme in de 19de eeuw voedde, vormde het de basis van een ideologie die zich zou ontwikkelen in de 20ste eeuw en de wereld in bloed zou drenken: het nazisme. Er kan in de nazistische ideologieën een sterke Darwinistische invloed gezien worden. Als men deze theorie bestudeert, die door Adolf Hitler en Alfred Rosenberg vorm is gegeven, dan komt men concepten tegen als ‘natuurlijke selectie, selectief paren’ en ‘de strijd om het bestaan tussen rassen’, dit zijn termen die tientallen keren in “Het ontstaan der soorten” zijn herhaald. Toen hij zijn boek “Mijn Kampf” noemde, werd Hitler door de Darwinistische strijd om het bestaan geïnspireerd en door het principe van de overwinning van de fitste. Hij spreekt in het bijzonder over de strijd tussen de rassen:
“De geschiedenis bereikt zijn hoogtepunt in een nieuw duizendjarig rijk van ongekende pracht, gebaseerd op een nieuwe raciale hiërarchie die door de natuur zelf is gedicteerd”.
Op de partijbijeenkomst in Neurenberg in 1933, verkondigde Hitler dat “een hoger ras een lager ras onderwerpt… een recht dat we in de natuur zien en wat gezien kan worden als het enige onontvreemdbare recht”. Dat de Nazi’s door het Darwinisme beïnvloed waren, is een feit dat bijna alle geschiedkundigen die in dit onderwerp gespecialiseerd zijn, accepteren. De historicus Hickmann beschrijft de Darwinistische invloed op Hitler als
volgt:
“(Hitler) geloofde vast in de evolutie en predikte deze. Wat ook de diepere complexen van zijn psychose mogen zijn, het is zeker dat [het concept van het gevecht belangrijk was, omdat] zijn boek, Mein Kampf, duidelijk een aantal van de evolutionistische ideeën uiteenzet, en wel in het bijzonder die, die strijd benadrukken, overleving van de fitste en uitroeiïng van de zwakken om een betere maatschappij te vormen."
Hitler, die met deze opvattingen naar buiten kwam, sleepte de wereld mee in geweld dat zij nog nooit eerder had meegemaakt. Vele etnische en politieke groeperingen en in het bijzonder de joden werden aan gruwelijke wreedheid en afslachting in de Nazi concentratiekampen blootgesteld. De Tweede Wereldoorlog, die met de invasie van de Nazi’s begon, kostte 55 miljoen levens. Wat achter de grootste tragedie in de wereldgeschiedenis lag, was het Darwinistische concept van ‘de strijd om te overleven.
De bloedband: Darwinisme en communisme
Terwijl de fascisten aan de rechterkant van het Sociaal Darwinisme gevonden kunnen worden, wordt de linkerkant door de communisten in beslag genomen. Communisten hebben altijd tot de felste verdedigers van de Darwinistische theorie behoord.
De relatie tussen het Darwinisme en het communisme gaat direkt op naar de stichters van beide ‘ismen’. Marx en Engels, de grondleggers van het communisme, hebben “Het ontstaan der soorten” van Darwin gelezen zodra het gepubliceerd was en stonden verbaasd over de ‘dialectische materialistische’ houding. De briefwisseling tussen Marx en Engels laat zien, dat zij de theorie van Darwin zagen als ‘de basis bevattend in de natuurlijke historie voor het communisme.” In zijn boek ‘De dialectiek van de natuur’, wat hij onder invloed van Darwin schreef, was Engels vol lof voor Darwin, en probeerde zijn eigen bijdrage te leveren aan de theorie in het hoofdstuk De rol die arbeid heeft gespeeld in de overgang van aap tot mens.’
Russische communisten, die de voetstappen van Marx en Engels volgden, zoals Plekhanov, Lenin, Trotsky en Stalin, waren het allemaal met Darwins evolutietheorie eens, Plekhanov, die als de oprichter van het Russisch communisme gezien wordt, ziet het marxisme als ‘Darwinisme in zijn toepassing tot de sociale wetenschap’.
Trotsky zei:
“Darwins ontdekking is de hoogste triomf van de dialectiek in het gehele veld van de organische materie.”
Darwinistische opvoeding speelde een belangrijke rol in de vorming van de communistische kaders. Bijvoorbeeld, historici hebben opgemerkt dat Stalin, in zijn jeugd religieus was, maar een atheïst werd door de boeken van Darwin.
Mao die het communistische bewind in China vestigde, doodde miljoenen mensen, en beweerde openlijk dat “Het Chinese socialisme op Darwin en de evolutietheorie gefundeerd is.”
De geschiedkundige James Reeve Pusey van de Harvard University geeft vele details over het effect van het Darwinisme op Mao en het Chinese communisme in zijn onderzoeksboek China and Charles Darwin.
Kortom, er is een onverbrekelijke band tussen de evolutietheorie en het communisme. De theorie beweert dat levende objecten het resultaat zijn van het toeval en geeft een zogenaamd wetenschappelijke ondersteuning voor atheïsme. Communisme, een atheïstische ideologie, is daarom vast verbonden met het Darwinisme. Verder zegt de evolutietheorie, dat ontwikkeling in de natuur mogelijk is dankzij conflict (met andere woorden: de strijd om te overleven) en ondersteunt zo het dialectisch concept dat de grondslag van het communisme is.
Als we aan het communistische concept van ‘dialectische strijd’, welke in de 20ste eeuw ongeveer 120 miljoen mensen gedood heeft, denken als ‘een moordmachine’, dan kunnen we de dimensie van de ramp die het Darwinisme de planeet heeft gebracht, beter begrijpen.
Voor meer