[tomm]

ossaert

PLO heeft dit pas officieel gedaan na de dood van Arafat, toen Abbas het roer overnam.

Nee, Arafat deed dat in 1993.

Nu, het probleem met de Palestijnen is dat Hamas noch Fatah elkaar veel ruimte willen geven: zoals ik elders al schreef, geven beiden blijk van de oude kwalen van de meeste Arabische staten.

Het probleem is dat er geen echte staat is, zodat milities de leemte opvullen. Dat zag je ook in Irak na de val van Saddam.

De staat is, kort door de bocht gesteld, een middel om de eigen cliënten te voorzien van macht, aanzien en geld: democratie is louter een middel om de deur naar die staat te forceren, niet om beleid te voeren, al helemaal niet om zichzelf onder de controle van de bevolking te plaatsen of daaraan verantwoording af te leggen.

Dat is zo in heel de derde wereld, niet alleen in de Arabische wereld, en zelfs in een deel van Europa.

Een oplossing in het Midden-Oosten kan pas werken, indien er in Palestina een democratisch verkozen regering aan het roer staat, die ook alle democratische verplichtingen op zich neemt.

Eerder het omgekeerde. De VS en Israel dwongen Fatah tot vrije verkiezingen, die gewonnen werden door Hamas. Ik denk dat Palestina net een heel sterke staat (en seculiere) nodig heeft, zoals in Syrië, die stabiliteit en vrede brengt.

Vanaf het ogenblik dat er iets als een assertief Ba'ath-regime zit, of, godverhoede, een religieus regime, dan is vrede nog steeds niet gegarandeerd:

Net wel, Israel heeft het minste last met autoritaire regimes zoals Egypte of Jordanië, waarmee je duidelijke afspraken kunt maken, en het meest met onstabiele democratieën zoals Libanon. Ook SyriË wil vrede, als Israel de Golan teruggeeft. Zo'n sterke staat is ook de enige garantie tegen moslim-extremisme. In landen als Syrië maken die geen kans, in Egypte worden ze onder de duim gehouden en in ex-Soviet Centraal-AziË verdwijnen ze in vochtige en koude kelders. Alleen in Irak tegenwoordig en in Pakistan en Aghanistan kunnen ze volop hun ding doen, omdat die landen geen sterke staat hebben.

een louter herstel van de grenzen van 1967 is geen garantie voor vrede of stabiliteit.

Geen garantie, maar wel een voorwaarde.

Dat is iets waar de Israëli's mee een verantwoordelijkheid in hebben te dragen, maar voor alles die van de Palestijnen zelf: zolang PLO en Hamas de regels van een democratie niet onderkennen, niet erkennen dat ze een verantwoordelijkheid hebben tegenover de Palestijnen als geheel én tegenover de Israëli's.

Heeft er weinig mee te zien. Er is geen Palestijnse staat die z'n autoriteit kan doen gelden en daar zit Israel voor iets tussen. DAT is het grote probleem.

Er is iets dat een natie gelijkt, maar geen staat: cf. supra.

inderdaad. Dat is de kern van de zaak. Bij gebrek aan duidelijke autoriteit heerst er chaos waar de milities in dat gat springen.

Oslo impliceerde overigens een geleidelijke overgang, waarin de Palestijnse overheid geleidelijk steeds meer bevoegdheden en territorium zou krijgen, en dus de kans om zich stabiel te ontwikkelen.

Dat was een grote fout, zo werkt het niet, en Oslo liet teveel ruimte voor interpretatie en misbruik langs beide kanten. Er moet een verdrag komen dat alle kwesties ineens regelt.