[renaat6]

Omdat niemand de rotbaan van Belgische federale eerste minister wou, en daardoor zijn partij definitief in de vernieling zou komen, heeft Herman Van Rompuy dan maar gedaan wat hij tot vorige zaterdag in de krant De Standaard zei, niet te zullen doen: "de politieke moed hebben om politieke zelfmoord te plegen". De man kon immers niet anders. Hij is namelijk nog de enige, actief in de Belgische politiek, waar men in de beide landsdelen nog enig vertrouwen aan schenkt. Zijn slaagkans hangt echter af van de mate waarin het werkterrein van zijn krabbenmand, want dat is zij regeringsploeg, beperkt weet te houden. Het zal al een prijzenswaardige prestatie zijn als men er op ordentelijke wijze toe komt om het inter-professioneel akkoord en het relanceplan uit te voeren, het budget weer op orde brengen, de bankencrisis te managen en de pensioenen betalen.

De levensduur van deze regering zal evenredig zijn aan de tijdsduur dat de beleidspartijen hun verschillende visies over wat een federale regering moet zijn en doen, in de kast willen opbergen, en de staatshervorming, BHV en de Brusselse rand aan hun tweederangspartijgenoten willen overlaten. Als Van Rompuy dat voor mekaar krijgt, verdient hij de prijs voor de, in ieder geval Belgische, vrede. Hij kan dan zijn politieke carrière afronden met de oprichting van een Nationaal Opleidingsinstituut voor de Belgische Politiek, en krijgen wij misschien in de toekomst toch nog enige competente politici. Indien hij faalt zal niemand hem dat kwalijk nemen. Want, in tegenstelling tot de meeste van zijn, zowel vroegere als huidige collega's, is hij geen 'belover'. Hij zal dan de geschiedenis ingaan als iemand die door zijn politieke moed een waardige politieke dood is gestorven. Zowaar een unicum in de Belgische politiek...