Ik ken persoonlijk een mooi staaltje van bosbeheer hier in de buurt.
Het bos in kwestie is enkele jaren geleden aangekocht als Vlaams Gewestbos door Vera Dua.
Het bos werd daarvoor reeds gebruikt door kinderen in de buurt om in te spelen en door ruiters, een groot deel was echter niet toegankelijk en daar kon de vrije natuur haar gang gaan.
En dan nu de realisatie van Dua: het bos moest toegankelijk zijn voor rolstoelgebruikers, een volledige dreef werd hiervoor verhard; een parkeerplaats, daarvoor niet verhard, werd volledig onder de macadam gespoten net zoals de bermen rond het bos (de bomen in de berm sneuvelden daar ook door), zodat de stadsbewoners hun voetjes toch niet moeten vuilmaken en midden in het bos werd een speelpark(je) aangelegd, eveneens toegankelijk voor rolstoelgebruikers.
Resultaat: het bos is ecologisch dood, staat enkel in dienst voor stadsbewoners die op zondag hun wandelingkse komen doen en pannekoekse eten en de ruitervereningen, die het bos trouwensjarenlang hebben onderhouden zijn hun bos kwijt.
Bewijst nog maar eens mijn stelling dat de gemiddelde agalevstemmer een stadsbewoner is die nog geen plant in een pot in leven kan houden.
|