Alsof dat allemaal met de rede te beteugelen is. Een mens kan onthechten van vele zaken, maar op gebied van de passie kan hij enkel doen alsof. Ik kan me moeilijk voorstellen dat onthechting betekend dat je jezelf afsluit voor iets. Onthechting betekend in mijn ogen de waardering voor zaken tot reële proporties herleiden en hier wringt het schoentje.
Wanneer er sprake is van passie, kan de rede niets zinnig inbrengen. Lijden is een vorm van passie, het beteugelen is dan ook niet zonder gevolgen. De ware toedracht van lijden is trouwens niet altijd te achterhalen, soms kan de spreekwoordelijke druppel aanleiding zijn tot immens verdriet. Daarom ook dat de rede vaak de bal misslaat als het aankomt op het duiden van verdriet. Elke keer wanneer ik persoonlijk leed trachtte te minimaliseren om pijn te milderen, heb ik mezelf zwaar bedrogen en achteraf de prijs ervoor betaald.
Wanneer is het beleven van gevoel overdreven? Kunnen we daar wel zinnig op antwoorden?
Als een ouder zijn kind verliest, is zijn psychologisch lijden dan aan zichzelf te danken?
Of een kindsoldaat die zijn beide ouders eigenhandig heeft mogen afknallen?
Ik heb sterk de indruk dat je met het begrip ‘lijden’ nog niet echt te maken hebt gehad. Mijn ervaring is dat je daar gewoon geen vat op hebt hoe je leed ervaart.
|