[ossaert]

Dit moet me toch even van het hart.

Zoals heel veel mensen, is ook het rustige tweepersoonsgezinnetje ossaert de trotse eigenaar van een onderbuurvrouw, waarmee we eigenlijk niet al te veel contact hebben.

Beginsituatie. 1.) Het kind, zo rond de twintig, werkt in de horeca, denken we: de onregelmatige werkuren zorgen er voor dat ze soms op de meest onmogelijke uren thuiskomt of weer vertrekt. Tot nu toe is er nog geen probleem. 2.) We hebben ook een zeer sterk vermoeden dat de juffrouw in kwestie er een redelijk promiscue levensstijl op na houdt, maar ook daar hebben we geen problemen mee: ieder heeft zijn kruis om dragen, dus kunnen het er in haar geval best meerdere zijn. Puntjes 1.) en 2.) resulteren erin dat onze onderbuurvrouw zo nu en dan jongmensen mee naar huis brengt op de meest onmogelijke momenten van de dag, maar, hey, wij zijn tolerant en laten er ons weinig aan gelegen. "Ze doet maar", denken wij dan hoofdschuddend bij het ontbijt.

Crisis. Laat onze onderbuurvrouw nu houden van marathonsessies en in die geëxciteerde toestand een aantal decibels produceren waar de gemiddelde milieu-inspecteur niet gelukkig van zou worden. De voorbije nacht, bijvoorbeeld, is ze erin geslaagd om meneer en mevrouw ossaert om 4.00 uur uit hun diepste slaap te wekken en een tijdlang te entertainen met haar olympische prestaties. Het is luid, erg luid: als we niet beter zou weten, zouden we denken dat ze zich onder ons bed heeft verschanst met haar beau. Het is ook dermate ruisvrij, dat geluid, dat we soms enkel aan het gekreun kunnen inschatten of ze al dan niet een nieuw vriendje heeft: vraag me niet hoe, maar je herkent zo na een tijdje patronen in die herrie - en we krijgen ruim de gelegenheid die te analyseren.

Weetje tussendoor. De bovenburen horen we zo ook nu en dan, maar daar is het enkel een Afrikaans getrommel. Het begint bij een geïsoleerd bonk, gaat verder in bonk-bonk, dat dan weer overgaat in iets sneller bonk-bonk-bonk, om te eindigen in een kort, maar krachtig bonkbonkbonkbonkbonkbonkbonkbonkbonkbonk... en dan horen we ze naar de badkamer rennen. (Het is misschien toch iets te gehorig, in casita ossaert).

Katharsis. Binnenkort verhuizen we. Meer ruimte en een eigen stek zijn de voornaamste redenen, maar het gezin ossaert zal ook kunnen genieten van een welverdiende nachtrust.