[Frutella]

Oorspronkelijk geplaatst door praha

prima verwoord, Frutella

Dank je.

klopt wat je zegt
en dat is niet alleen bij jongeren een probleem dezer dagen

alleen ... bij jongeren heb je dan het bijkomende probleem dat ze niet geneigd zijn naar de overheidinstanties, hulpverenigingen of ouders te stappen
dus mag je nog een goede vriend ( leeftijdgenoot) hebben maar als daarmee praten niet afdoend genoeg is en die vrie-nd op zijn/haar beurt zwijgt in alle talen dan zijn verdere opties uitgesloten

Het was niet volledig wat ik wou zeggen maar ik begrijp waar je naartoe wil. Eenzaamheid is inderdaad een factor die één en ander nog eens bespoedigt. Ieder mens heeft anderen nodig, er zonder kunnen we niet leven. De wetenschappelijke onderzoeken die de, vaak grote, positieve effecten van sociale steun (en de negatieve effecten van afwezigheid ervan) benadrukken
stapelen zich op. Vermoedelijk heeft dit zelfs een fylogenetische oorsprong. In groep overleven is namelijk ook makkelijker.
En als er één manier gebruikelijk is om de hedendaagse "samenleving (?)" te verwoorden is het individualisering, versplintering en vereenzaming ...

Dat is een gevolg van de manier waarop onze samenleving gestructureerd is vrees ik. Alsook van de "ik-mentaliteit". We willen allemaal het beste voor ons leven en het onderste uit de kan halen. Zit die ander ons daarvoor een strobreed in de weg, dan voelen we ons tekort gedaan en moet hij plaats ruimen. Zo worden we ook met z'n allen onverdraagzamer en mondiger. Onder andere juristen maken hier dankbaar gebruik van.


Maar ik doelde eigenlijk op iets anders: op het feit dat bijvoorbeeld mensen een contactstijl kunnen hebben die ervoor zorgt dat ze mensen "wegjagen" of afschrikken. Op het feit dat ze misschien dingen vragen in een relatie die een ander onmogelijk voor hun kan beantwoorden, enzovoort.
Kortom, om een soort problematiek / problematisch patroon die/dat hun toekomstige relaties hypothekeert. Dit patroon an sich kan een uiting zijn van een onderliggend probleem, dat ooit wanneer het individu heftig in de problemen komt of dergelijke, tot zelfdodingsgedachten, - wensen, op den duur zelfs plannen en stappen kan leiden.
Geen goede verstandhoudingen hebben met je naasten, om welke reden dan ook, is dus op zich al geen uiting van psychische gezondheid. En het feit dat je dat niet hebt werkt dan weer allerlei negatieve factoren in de hand.
Het kan dus een symptoom zijn van een onderliggend probleem, en tegelijkertijd weer versterken of een ander probleem veroorzaken.

Als je trouwens nadenkt over de functies van sociale relaties is die defragmentatie van onze samenleving bijzonder beangstigend.
Uit een recent onderzoek zou ook gebleken zijn dat relaties die via telecommunicatie verlopen niet dezelfde "behoeften" bevredigen als "de echte" contacten.

niet volledig mee eens
je spreekt over objectief bij deze omdat het voor jou dan begrijpelijk en aanvaardbaar wordt
het is echter nooit objectief maar net subjectief
er zijn mensen, totaal gezond zonder verdere problemen ... misschien nog wel erg adorabel, aimabel en succesvol te noemen met toch ook een doodwens

Als het subjectief is en de persoon totaal gezond is en verder geen problemen heeft, is er waarschijnlijk psychisch lijden. Een psychisch probleem dus. Die kunnen meestal verholpen of verbeterd worden.
(Echter niet altijd, sommige stoornissen gaan nooit over en het is dan aan de patiënt om te kijken wat hij met dit gegeven doet, "zware" schizofrenie is denk ik één van de enige voorbeelden waarbij dit het geval is.)
Maar in dat geval wordt het objectief, omdat we ook wel begrijpen dat het leven met deze stoornis en de afhankelijkheid die erbij komt kijken niet vanzelfsprekend is.

Het probleem is dat er bij veel psychische problemen een bewustzijnsvernauwing ontstaat, een tunnelvisie, die ertoe lijdt dat een persoon nog maar één uitweg meer ziet... Als de sociale contacten dan afwezig zijn of na veel pogingen tot hulp die botsten op verzet hebben afgehaakt...
Omdat die tunnelvisie er is, is het dus niet meer objectief maar subjectief.
Een beetje cruer uitgedrukt kan je niet meer helder denken, omdat alles gekleurd is door je probleem. Dat is iets wat waarschijnlijk iedereen wel herkent omdat iedereen al wel eens problemen heeft gehad die hem op dat moment overspoelden, waardoor er een tijdlang niets anders meer voor hem of haar bestond dan dat probleem en men voor de rest zowat op automatische piloot functioneerde, als er nog van 'functioneren' sprake was.
Bij depressie of dergelijke treedt er iets soortgelijks op, maar het zit fundamenteler.