Ekiu merkte Herri onmiddelijk op aan den toog achter een vers glas "oude klare" - gegarandeerd alcoholhoudend. Hij bestelde zijn gewone drank
alcoholvrije simili graanjenever.
"Wel, wel onze profspeler !" sneerde Herri vriendschappelijk "Waar brandt het ?" klonk het opgewekt vergenoegd. Het was Ekiu's gewoonte zo nu en dan eens een schijnbare indiscretie, een "scoop" te lossen aan deze top-journalist in ruil voor roddels van andere partijen. Het beschikken van goede inside-informatie kon nooit geen kwaad. Ekiu toverde dan ook een
"ik weet wat ik weet" glimlachje op zijn gelaat en fluisterde bijna : "Er is iets aan de hand, heb jij al iets gehoord ?" Herri hield zich op de vlakte maar kon het niet laten "Waar is je charmante vriendin ? Alléén op stap ?" Ekiu moest op zijn tanden bijten, Herri wist duidelijk van wanten -
als hij serieus wilde praten zou hij open kaart moeten spelen - Of werd hier zwaar gegokt ? "Aniko is naar het politbureau, ik zie haar straks wel"
- Ha, dan zou jij toch méér moeten weten dan ik.
- Nee, totaal niet.
- Dat kan ik niet geloven : er zijn geruchten en dan weet jij gewoonlijk alles al.
Dat was ook zo : gewoonlijk had de partij de geruchtenmolen in de hand.
Als de pyramide beweegt weet de partij wie er nu de top beweegt, werd
algemeen aangenomen, alhoewel ze niet bij de gelukkigen zijn.
- Ik denk dat ik uit de gratie ben.
- Ik heb anders een ander verhaal gehoord : jij zou secretaris-generaal kunnen worden.
- Dar zou wel eens lang kunnen duren, intussen weet ik niet wat er aan de hand is.
Ekiu keek rond, de conversatie maakte een bocht die hem niet aanstond.
Het lokaal leek hem leger dan toen hij binnenkwam : er vertrok nog een groepje mensen. Zijn maag kromp ineen alsof er een vuist rondsloot.
Als in een reflexbeweging rukte hij Herrie van zijn barkruk en rende met
hem naar buiten. Het was als een obsessie : wèg. Een ongelofelijke knal
deed het huizenblok uiteenspatten : tussen verschillende andere mensen lagen ze met hun neus plat tegen de grond gedrukt ; brokstukken vielen
vlak naast hen. Begeleid door loeiende sirenes landden politie- en psychmedschuivers. Wonderlijk genoeg waren er heel weinig gewonden
hierbuiten. Binnen het gebouw zijn er zeker ..doden ? Plots was alles
duidelijk voor Ekiu : er was geweld uitgebroken ! Er waren mensen die
geweld gebruikten. Binnen luttele seconden zou dit ongelofelijke nieuws
overal bekend zijn. bovendien was dit de reden waarom het politbureau lijfelijk moest vergaderen : zij wisten hier reeds van en wilden het stil houden : een vergadering met alleen experten en strikte geheimhouding
om paniek te vermijden. Alles moest gewoon verder zijn gang gaan : de
klimaatkonferentie, het oplossen van de indiase emigratie..
Hij riep Aniko op : ze keek hem verwilderd aan : "Goddank je mankeert niks" was het eerste wat ze zei.
|