Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Morduk
Wat een kloterij.
Je bent jarenlang samen met iemand en je settelt lekker in. Alles loopt op wieltjes, en dan gebeurt het. In the workplace. Opeens verliefd op een ander. Out of the blue.
Begon onschuldig. Goh, wat een leuke vrouw. Aangenaam om in de buurt te hebben. Mooi, lief, intelligent, elegant en aardig. Een kleine parel.
Dan begint er zich iets vast te zetten. Na verloop van tijd begin je te merken dat je haar nastaart als ze voorbij komt. Begin je dingen zo te plannen dat je ‘toevallig’ in haar buurt moet zijn. Dat je onrustig wordt als ze er een dag niet is. Dat je elke glimlach van haar koestert als een geschenk. Jarenlange zorgvuldig ontwikkelde volwassenheid d-evolueert in geen tijd terug tot puberale richtingloosheid.
Maar je kan en mag niets laten merken. Je hebt een gezin. Zij heeft ook een gezin, en wie zich zonder scrupules tussen een vrouw en haar gezin wil wurmen, toont zich meteen haar liefde onwaardig. Liefde is geen synoniem voor egoïsme. Je bouwt geen feesttent op een kerkhof.
En het begint uit te hand te lopen. Je neemt haar mee naar huis in je hoofd. Ze zit overal naast je zonder dat iemand haar kan zien. Alsof je nu samenleeft met twee vrouwen maar jij bent de enige die het weet. Je slaapt slechter en slechter, je kan je hoofd nergens meer bijhouden. Je bent geïrriteerd, afwezig, kortaangebonden. Je vermijdt de blik van je vrouw, je pretendeert veel werk te hebben. Een verrader, dat ben je.
Zelfmedelijden, de springader van de vreselijkste aanstellerij, dreigt zijn intrek te nemen bij jou. Dus op de tanden bijten, tot ze kraken. En ze kraken. God, ze kraken. Maar neen, ik geef niet toe. Nooit. Sommige keuzes zijn voor het leven. Gevoelens kies je niet, maar je kiest wel wie je kwetst.
Stil en onopvallend rouwen om een relatie die nooit heeft plaatsgehad. Wat een kloterij.
Life sucks.
|
Ik weet niet hoe oud jij bent maar hou je alvast maar klaar.
Dat gebeurt nog wel enkele keren vooraleer je op pensioen gaat.
Mijn dolle onbevredigde verliefdheden tot nu toe;
- de dochter van mijn ex-baas (2 jaar op't randje)
- iemand die ik tijdens interimwerk regelmatig zag (1 jaar, waarvan 3 maanden op't randje)
- de ex van de buurman. (2 jaar, nooit op't randje)
- een nicht van een vriend van mij. Met haar speelde ik vroeger al eens doktertje en zoals u weet schept dat een band. Ik zie ze nu nog eens a twee keer per jaar. En dan moet ik altijd zorgen dat het licht in de kamer aan is anders ziet de rest ons vonken. (ik schat al 25 jaar op't randje en als het ooit misloopt is het met haar)
Kortom; sinds Conan en Thorgal is er voor ons mannen niks veranderd. Strijden tot we er bij neervallen.
Dat is ons lot.
Niet moeilijk dat we zo vaak aan ons fluit zitten te trekken...