[roger verhiest]

Het is geen "hoogst persoonlijke mening", maar meer gehoord : zelfs de franstaligen die de "gemeenszchap" en "het gewest" in 2 afzonderlijke "regeringen" gieten vertonen de neiging die gespletenheid af te zweren. Mijn "hoogst persoonlijke mening" is dat die konstruktie het echte (con)federalisme in feite in de weg staat. In een echte federale staat zijn er vaste grenzen en heeft elke deelstaat de verantwoordelijkheid om zorg te dragen voor de rechten en plichten van elke daar verblijvende minderheid.

Kameraad Vlijmscherp ziet een "minorizeringsgevaar" voor Vlaanderen in een federaal België dat uitsluitend uit deelstaten Brussel, Vlaanderen, Wallonië en Ostkantone zou bestaan. Een beetje zoals in de duitse bondsrepubliek de deelstaat Bayern geminorizeerd wordt door de 14 andere bondstaten of in de USA zoals Texas of Californië te maken heeft met 49 "tegenstanders".

We kunnen zoals momenteel in de EU gebruikelijk is de "Poolse Landdag" invoeren en iedere deelstaat een veto-recht geven of het aantal deelstaten nog drastisch verhogen zoals de Coudenberg groep ooit voorstelde en een variatie van provinciale deelstaten
of kantonnale naar zwitsers voorbeeld is ook een mogelijkheid.

"Buiten het vierkantje kijken" is totaal vreemd aan veel forummers : er zijn inmiddels overal middenpuntvliedende krachten aan het werk, die alle nationale staten groot of klein in hun essentie zullen veranderen. De onderlinge afhankelijkheid van staten beïnvloed op grondige wijze de interne besluitvorming. Actueel voorbeeld : het voornemen om de pensioengerechtigde leeftijd te verhogen in Nederland heeft repercussies in België ; de logische weg lijkt een concertatie te zijn tussen de vakbonven
niet alleen van de Beneluxlanden, maar ook op EU vlak. Probleemstelling is intussen zeer duidelijk : fiskalisatie van de pensioenen of hogere pensioenleeftijd want zowel met de kapitalisatie van pensioenfondsen (te niet gedaan door de beurskrach) als een repartitiesysteem kan men de zaak niet blijvend financieren.

Nog verder : buiten de EU zijn de landen (BRIC landen) zeer bewust van het feit dat het aanhouden van de US dollar als "reservemunt" niet mogelijk is. Het besluit "gewoon wat geld bij te drukken" is een aanslag op de valutareserve van elke staat : door het feit dat de dollar een "reservemunt" is zal de normale bestraffing die volgt op het meer in omlopp brengen van geld nl. ontwaarding slechts vertraagd voelbaar zijn, maar de financiële onzekerheid bestendigen. Het chinese idee om van de STR de nieuwe reservemubnt te maken en deze rekeneenheid te hervormen in die zin, zal de wereldeconomie drastisch wijzigen.

Deze voorbeelden mogen duidelijk maken dat abdikeren of minimalizeren van onze invloed op dergelijke beslissingen nefast zijn voor onze welvaart en dat een wijziging in politieke afgrenzing in bevoegdheden en territoriaal geen zaak is waar men lichtvoetig met eenvoudige slogans overheen kan gaan. Dat de grondvoorwaarde voor de verbetering van "het systeem" een verder doorgedreven democratizering is is duidelijk : maar we moeten een oplossing vinden die niet toelaat dat "democratie" verward wordt met de luidste stemmen van slechts enkele politieke partijen.