[vivanter007]

Frankrijk en Duitsland haalden hun vriendschapsbanden aan en namen gezamenlijk stelling in tegen een mogelijke oorlog in Irak.
Het mes snijdt hier aan twee kanten: Enerzijds geven Chirac en Schröder een stem aan al diegenen die niet geloven in de zin van zo'n oorlog, maar anderzijds zet het de toon voor een sterk Europees buitenlands beleid: 2 sterke lidstaten die in naam van de anderen (beweren te kunnen) zeggen waar het op staat.
Het probleem van Europa is natuurlijk niet simpel: de Europese constructie is nog open, steeds meer nieuwe lidstaten komen erbij en de mechanismen en spelregels, nog steeds weinig of niet democratisch, liggen nog lang niet vast.
Om toch aan een gezamenlijk buitenlands beleid toe te komen, is een diplomatieke "coup de force" op cruciale momenten haast onvermijdelijk.
Niettemin kunnen we dit bondgenootschap wel smaken. Iemand van rechterzijde (Chirac) en iemand van linkerzijde (Schröder) die samen de handen in elkaar slaan om Europa een sterke positie te verlenen, en dan nog wel tegen een zinloze oorlog.
Daarbij staan de Britten zo te zien "aan de andere kant". Zoekt men geen toenadering meer tot Groot-Brittanië of valt er niet mee te praten?
Als je dan hoort dat GB mee betrokken zal worden als lokatie voor de uitbouw van het anti-raketschild van de VS, is dat dan een engagement van de Europese Unie of wil dat gewoon zeggen dat wij ooit tegen een vijandig schild gaan mogen aankijken in onze eigen achtertuin, bij wijze van spreken? Hoe lang is het al niet geleden dat we onze Europese driehoek nog eens op één lijn konden bewonderen? Waartoe zal deze evolutie leiden?