Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door patrickve
Het probleem is toch wel ingewikkelder dan dat. Ten eerste is het niet het uranium dat een afval probleem vormt. Het afval (het ultieme afval) is niet uranium, maar het GESPLITSTE uranium, dat nu andere elementen zijn geworden, waarvan het merendeel hoog radioactief zijn (isotopen die zelfs niet veel in de natuur voorkomen). Het uranium dat nu geen uranium meer is, maar gesplitst is in andere atomen, is vele miljoenen malen radioactiever dan het originele uranium, onmiddellijk na splijting. Maar het is ook van chemische natuur veranderd. In feite bestaan die splijtingsproducten uit honderden verschillende isotopen en tientallen chemische elementen. Het is dus een mix van vele stoffen. De actiefste vervallen natuurlijk het snelste, en vandaar neemt de activiteit eerst snel, en nadien trager en trager af.
We willen dat spul afzonderen van de biosfeer zolang het actiever is dan het originele uranium: de "levensduur" is trouwens gedefinieerd als de tijd die nodig is om de radiotoxiciteit terug te brengen tot die van het originele uranium van waaruit het spul werd gemaakt.
Radiotoxiciteit is iets anders dan radioactiviteit: men houdt hier ook rekening met de specifieke biologische schadelijkheid (zo is Kr-85 een redelijk actief gas, maar met een totaal verwaarloosbare radiotoxiciteit, omdat het een edelgas is dat niet wordt opgenomen in het menselijke lichaam en ook geen verval geeft naar iets dat zich vastzet in de longen).
We moeten bij dat opbergen dus rekening houden met de verhoogde activiteit, maar ook met de chemische natuur die de migratie eigenschappen bepaalt, de oplosbaarheid bepaalt en zo voort.
Het is dus helemaal niet zeker dat die originele mijnen geschikte opbergplaatsen zijn voor dat soort materiaal.
En bovendien krijg je alle ecologische organizaties op je dak omdat je aan export doet van afval naar ontwikkelingslanden bijvoorbeeld.
|
ik wou wel die groene in de mist laten gaan hé.
Nu uw objectiviteit siert u in uw debat.
Kun je dat niet zuiveren ?