Toch kan ik me nog steeds niet van de indruk ontdoen dat de Vlaamse politici de laatste decennia een grotere zeggenschap hebben dan de Walen.
Een Vlaamse Belg noemt zich met meer trots een Vlaming omdat het iets is waar naar gestreefd kan worden. Een totstandbrenging heeft steeds meer sympathie dan een behoud. Er liggen uitdagingen in de creatie van een Vlaamse staat. De uitdaging in de Belgische staat is ver zoek.
De Vlaamse zaak heeft natuurlijk al langer de sympathie dan vandaag. Maar die sympathie is in mijn ogen veranderd. Het is geen streven meer om uit handen te blijven van wreedaardige bezetters. De "dreiging" komt van binnenuit.
En zijn wij een volk dat geen trots kent? Nog nooit iets van gemerkt
Uit wat leidt je af dat we dat niet zijn? Ik vind het een uiterst eigenaardige bewering.
Een betere uitleg kan voor wat opheldering zorgen...