Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Avondland
Ik zou niet weten hoe het fascisme door de uitschakeling van de klassenstrijd (uiteindelijk is dat ook het doel van het marxisme) 'de arbeidersklasse' zou beperken. Integendeel, zij haalt de arbeidersklassie uit die enge socio-economische klassenkooi van het marxisme (zie citaat Ernst Jünger). Corporaties zijn realistischer en ze bestaan effectief ook in de huidige uitbouw van de vakbonden. De werkelijke vijand van de Arbeider is het internationalistische grootkapitaal, het 'droite financière', onbewust gesteund door het 'gauche libertaire' (trotskisten en het 'geen grenzen, geen naties'-gepeupel).
|
Een van de fouten van het (eerste) Italiaanse fascisme is - opnieuw - de dualistische opvatting van de klassenstrijd geweest, waardoor de klassenstrijd niet overstegen werd maar geïnstutionaliseerd (zoals in neocorporatistisch België).
Corporaties (bedrijfsgemeenschappen) moeten dus zo unitair mogelijk zijn en dat kan alleen maar door die bedrijfsgemeenschappen te verlossen van hun raden van bestuur, aandeelhouders en bankiers - stuk voor stuk financiers zonder band met de werkvloer, geen ondernemers.
De strijd tegen bepaalde bedrijfsvormen (grootwarenhuizen, NV's, concerns, enz.) en de verdediging van het kleinbedrijf stond hoog aangeschreven bij de strekkingen van de Nieuwe Orde, in het bijzonder bij het nationaal-socialisme.
Dat dogmatici en antifascisten achteraf erover klagen dat de concerns - weliswaar in een keurslijf van de staat gestoken - niet genationaliseerd zijn, is geen bewijs van hét fascisme, maar juist van te weinig fascisme. Compromissen sluiten kan soms beter zijn dan er zoals Mao, Stalin of Pol Pot met de botte bijl doorgaan.