[Zeno!]

Vlamingen denken vaak -en meestal ook terecht- dat in Nederland alles beter geregeld is. Alles is er strak gereglementeerd, waardoor de individuele vrijheid ook wordt beperkt.
Dit is een tekst die ik plukte van een Nederlandse site ( www.politiek-digitaal.nl ) waarin een Nederlander uitlegt waarom hij zijn land heeft verlaten voor Vlaanderen... Het laat eens een ander beeld zien van de verschillen tussen VL en NL. 't Is een lange tekst, maar het loont toch de moeite om het eens te lezen.

Waarom wij uit Nederland vertrokken

In Nederland wordt vaak met de nodige dédain gesproken over mensen die naar België verhuisd zijn. Ik ben een van degenen die vertrokken zijn naar het buitenland en word regelmatig geconfronteerd met 'het vermoeden' dat dat wel om fiscale redenen zal zijn geweest. Kennelijk komt het bij de gemiddelde Nederlander niet op dat er redenen zouden kunnen zijn om dit fantastische land te verlaten. Ik heb er echter grote moeite mee om te worden gezien als iemand die 'om fiscale redenen' naar het buitenland is vertrokken; dat is namelijk pertinent onwaar. Sterker nog, in menig opzicht is mijn nieuwe thuisland, België, tegenwoordig (i.t.t. het verleden) fiscaal minder aantrekkelijk dan Nederland dat is.
Het is wellicht zinnig om eens stil te staan bij wat iemand zo ver drijft, dat hij -en zijn gezin- de bewuste keuze maken om het eigen land te verlaten en het heil elders te zoeken. Daarbij op de koop toe nemend frequent lang in de onvermijdelijke Nederlandse files te staan, om alsnog de Nederlandse werkplek te bereiken.
Wij zijn vertrokken omdat het woon- & leefklimaat in Nederland ons absoluut niet meer aanstaat. En niet vanwege te hoge belastingen, of de -inderdaad vaak irritante- Nederlandse hokjesgeest of de -inderdaad vaak als storend ervaren- neiging alles en iedereen met het maaiveld gelijk te willen maken. Wij hebben Nederland vaarwel gezegd vanwege het feit dat wij grote moeite hebben te wonen in een 'huurhuis' waarvan de eigenaar -de Nederlandse politiek- besloten heeft voorrang te geven aan de aflossing van zijn hypotheek, ten koste van ons woongenot, door structureel hoogst noodzakelijk onderhoud achterwege te laten, waardoor deze woning tot een bouwval verwerd. In nagenoeg alle kamers lekken de daken verschrikkelijk; onderwijs, gezondheidszorg, huisvesting, infrastructuur, openbaar vervoer, enz. , terwijl de huiseigenaar stralend loopt te pochen over de daling van de hypotheeklasten.
Met de val van de Berlijnse Muur leek het communisme uit Europa te verdwijnen, maar in Nederland houdt de plan-economie volop stand in een door circulaires geterroriseerd onderwijsbestel, een gezondheidszorg op derde wereldniveau en een huisvestingsbeleid dat mensen ertoe brengt om, blijkens enquètes, bereid te zijn ’100.000 meer uit te geven voor een koopwoning, wanneer ze maar invloed mogen hebben op vormgeving en indeling.
Mijn schoonmoeder werd niet zo lang geleden ernstig ziek, terminale kanker, en verkoos thuis te sterven. De bureaucratie van de Thuiszorg was niet bij machte zorg aan huis te leveren; het kostte grote moeite en dreigementen om hulpmiddelen tijdig thuis geleverd te krijgen. Desnoods dan maar een verzorgingstehuis overwogen, maar die zaten allemaal vol; zelfs een 'sterfhuis' meldde vol te zitten en adviseerde twee weken later terug te bellen, wanneer er mogelijk wel weer plaats zou zijn. Alsof de dood zich laat uitstellen tot er plaats is. Slechts particulier ingehuurde 24-uurszorg bood uitkomst; goddank beschikte de familie over de middelen dat te bekostigen.
In Vlaanderen zijn volop huisartsen, zijn de medicijnen goedkoper, kennen de zeer moderne ziekenhuizen geen wachtlijsten voor operaties (is men zelfs bereid de kleine zelfstandige op zaterdag te opereren aan een achillespees, zodat hij minimaal arbeidstijd verliest) en zijn specialisten direct en zonder verwijsbrief te raadplegen. Vlaanderen (6 miljoen inwoners tegenover Nederland 16 miljoen) had wèl de capaciteit om brandwondenslachtoffers uit Volendam op te vangen, waar Nederland die ontbeert. België besteedde 8,8% van haar nationaal inkomen aan gezondheidszorg, Nederland 8,6%.
Onze dochter was in Nederland met vlag en wimpel overgegaan van de tweede naar de derde klas van het gymnasium, vlaggeschip van het Nederlands onderwijsstelsel. In België moest zij een vol jaar terug en had dan nog, in de tweede klas, bijna het hele jaar bijles nodig in meerdere vakken, vanwege forse kennisachterstanden. Uitvallende lesuren kent zij nauwelijks -waar dat in Nederland schering en inslag was- en worden dan op school met vervangende lessen of begeleide studietijd ingevuld. Onze beide oudste kinderen, op de middelbare school, staan nooit meer onverwacht voor de deur "omdat lessen uitvielen", laat staan dat wij bang moeten zijn dat zij tijdens tussenuren over straat gaan zwerven of spijbelen. De vergaande controle en monitoring (gemaakte proefwerken moeten door de ouders afgetekend worden, agenda's idem, maandelijkse tussenrapportages van vorderingen, geen verlaten van het schoolterrein zonder geldige reden) maken spijbelen praktisch onmogelijk en voorkomen het wegzakken van de (tijdelijk) minder gemotiveerde maar wel capabele leerling.
Onze jongste dochter zat in Nederland op een basisschool van een schoolvereniging; volgens de goegemeente een elitaire particuliere school. Nu zit zij op een vanwege de Vlaamse overheid bekostigde gratis school, in aanmerkelijk kleinere klassen, in een gebouw met veel meer speelruimte, sportvelden en gymzalen, en met gemotiveerde leerkrachten die zelden vertrekken of anderszins uitvallen. En zelfs dan, is er een vervanger voorhanden. En, voor het eerst, leert zij echt 'leren'. Bovendien bieden de scholen voortreffelijke tussen- & naschoolse opvangmogelijkheden.
Wij wilden een ander huis en zochten -op basis van onze eigen criteria- in steeds wijder cirkels rondom onze laatste Nederlandse woonplaats. De mogelijkheden om binnen de bebouwde kom (wij laten onze kinderen liever niet kilometers door niemandsland naar school fietsen) een huis naar wens 'zelf' te bouwen, waren praktisch non-existent. De mogelijkheden bestaande bouw naar wens aan te passen, stuitte telkens weer op starre voorschriften die afgifte van bouwvergunningen onmogelijk maakten. Om nog maar niet te spreken van de acute depressie die je overhoudt aan het bezichtigen van 'villaparken' als Almeerderhout, waar de variatie per straat bestaat uit het feit dat de voordeuren aan de oneven zijde een andere kleur hebben dan die aan de even zijde. Zoals een Vlaamse makelaar het treffend verwoordde: "Bij jullie komt toch een gemeenteambtenaar na oplevering aangeven waar in de voortuin het boompje moet staan.". En dan hebben wij het nog niet eens over het feit dat grond en huizen in Vlaanderen de helft tot meer goedkoper zijn dan in Nederland. Bij een hogere inkomenspeil in Vlaanderen (ja, ook dat) en vergelijkbare bevolkingsdichtheid, lijkt dit wederom een voorbeeld van het falen van de tot schaarste leidende Nederlandse plan-economie.
En dan praat ik nog niet over de volstrekt verstopte infrastructuur, waarvan politici tegen beter weten in verwachten dat knelpunten zullen afnemen door invoering van een kilometerheffing, i.p.v. te erkennen dat het groeiend autogebruik het huidig capaciteitstekort van onze wegen enkel nog verder zal verergeren. Ook al doordat diezelfde politici volstrekt faalden in het bieden van adequaat openbaar vervoer, waarvoor zij wilden dat wij de auto lieten staan. Dan praat ik ook niet over het feit dat Vlaanderen bij lange na niet de 'zinloos geweld'-problematiek kent, die het Nederlandse uitgaansleven zo teistert. En over de beleefdheid en hoffelijkheid waarmee je bejegend wordt, en die kinderen in Vlaanderen thuis en op school met de paplepel ingegoten krijgen, kan ik ook alleen maar positief zijn. Net als over het feit dat Vlaamse meisjes van 13 nog meisjes van 13 zijn, i.p.v. sigaretten rokende, Breezer drinkende, jong volwassenen in kleding die Nederlandse scholen wel, en Vlaamse scholen niet tolereren.
Toegegeven; Vlaanderen is niet perfect. De koterijen van de Vlamingen, met hun telkens uitbreidende woning-aanbouwtjes, de wachtgevels voor toekomstige aanbouw van een huis voor de kinderen, zijn niet altijd even fraai. De veel minder doorgevoerde planologie heeft ook natuur gekost en de lintbebouwing is niet de fraaiste vorm van stedenbouw, maar de individuele burger heeft zoveel meer vrijheid om zijn leven in te richten zoals hij dat zelf wil. En weet zich verzekerd van een adequate gezondheidszorg, voortreffelijk onderwijs dat de kinderen een uitstekende basis geeft om in binnen- of buitenland verder te studeren of een baan te vinden. De dan ook nog volop aanwezige bourgondische levenshouding, bijbehorende restaurantcultuur en theatermogelijkheden, zijn dan slechts het toefje op de pudding voor de liefhebber daarvan. Maar natuurlijk vergt zo'n emigratie, want dat is het toch, een forse aanpassing aan een wezenlijk andere cultuur, vanuit de wetenschap te gast te zijn in een land waar men vaak nog ten onrechte denkt dat Nederland zijn zaakjes zo goed voor elkaar heeft. Dat was lang geleden, wij weten nu beter. Wij zijn blij dat Vlaanderen en de Vlamingen ons het klimaat bieden dat wij vergeefs in Nederland zochten. Op de zon na, helaas.
Kortom: wij gingen niet om fiscale redenen, maar omdat het in Nederland simpelweg 'niet leuk meer' is. Wij willen onze kinderen graag een goede toekomst bieden; als dat hier niet meer kan en mag, desnoods maar elders. En dat -naar analogie met de emigratieheffingen die Oostblokkers in het verleden opgelegd kregen, als ze al mochten vertrekken- wij dan nog als afscheidscadeautje van de Nederlandse staat een extra aanslag krijgen, nemen we graag voor lief. Om ons heen merken wij het groeiend ongenoegen bij meer Nederlanders, waarvan sommigen ook overwegen 'te vertrekken', en -getuige de forse stroom Nederlanders sinds begin vorig jaar richting Vlaanderen- velen dat al deden. Maar pijn doet het wel; het blijft toch je land.

Eric Bremer, alg. directeur YellowMind BV 22-1-2003