Citaat:
|
Ja, politici leiden zogezegd ons land. Maar als je naar de totale dynamiek kijkt, leidt er niemand het land, in de zin dat er een bepaalde groep de controle heeft over al de andere groepen. De "macht" zit zodanig verspreid dat je moeilijk nog van "leiding" kan spreken. Het is niet zo dat een politieker zomaar een order te geven heeft en dat het ganse land doet wat hij vraagt, zoals in een KMO misschien het geval is. Het is oneindig veel complexer, zoals een grote multinational in het kwadraat. De politiek op zich is al opgesplitst in uitvoerende macht en wetgevende macht, deze is dan nog eens verspreid over verschillende politieke partijen. Als politieker in een machtspositie moet je dan nog eens rekening houden met een administratie die niet altijd meewerkt, met vakorganisaties die contant kritiek geven en de belangen van hun groep willen verdedigen, met de media die dikwijls alles uit context haalt en een grote invloed heeft om de bevolking, met de industriële partners... . Dat alles moet dan nog eens gebeuren binnen budgetaire perken en binnen een beperkend juridisch kader, dat al bestaat en dat zodanig complex en omslachtig is, dat iedere beslissing noodzakelijk een echte lijdensweg wordt. Komt daar nog eens bij dat ze dit dikwijls in een termijn van maximaal 5 jaar dienen te doen zodat iedere langere termijnvisie bijna onmogelijk wordt.... en dan vergeet ik waarschijnlijk nog een heel deel. Hun macht is veel beperkter dan veel mensen, en de politici zelf, waarschijnlijk denken. Ik denk dat je niet moet verwachten van politici die zich in het oog van de storm bevinden, dat ze èn al deze wetenschappelijke informatie verwerkt hebben èn een analyse gemaakt hebben van de concrete situatie, om te kunnen zien welke informatie nu waar van toepassing is. Politici zijn ook maar mensen en noodzakelijk beperkt.
|
Kan uw reactie met hoogste voldoening lezen en kan U beslist bijtreden. Het is dan, paradoxaal misschien, ook in deze context dat het verontrustende te vinden is, zoals ook uw reactie naar mijn perceptie weerspiegeld. Wanneer U stelt dat politiek zich in het oog van de storm bevindt dan ligt daar net de verantwoordelijkheid van hun ambt. In het oog van de storm is het dan ook stil en kan men zich beraden over de storm zelf en welke middelen beschikbaar zijn om deze naar best vermogen te ordenen. Deze oefening kunnen we herleiden naar het proces van orde en chaos, inherent aan het leven. Nu, de stelling dat politici deze informatie niet kunnen verwerken is het ontlopen van hun verantwoordelijkheid en/of een gebrek aan aandacht voor de adviserende rol die wetenschap heeft. Men hoeft dus in principe zelf niet meer na te denken, dit werd reeds gedaan door nobele wetenschappers. Zeker in tijden van crisis zou men zich kunnen laten begeleiden hierdoor om het vertrouwen te stimuleren maar net het tegenovergestelde creëert men, zo komt mij over. We willen dit in alle neutraliteit beschouwen maar wanneer we vaststellen dat politiek zelf een dergelijke dialoog negeert, dan kunnen we dit slechts als ‘zwaarwichtig’ beschouwen. Vanuit een neutraal en niet oordelend perceptieveld kunnen we dit doorzien, de emotie die het kan doen oplaaien wanneer we dit perceptieveld verlaten kan uitmonden in een revolutie. Deze revolutie zou men dan eigenhandig gestimuleerd hebben door het gebrek aan aandacht voor de dynamiek die eraan ten grondslag ligt. Vandaar ‘verontrustend’ te noemen, net zoals de onrust in de maatschappij dan ook laat blijken. We mogen dus mi wel meer verwachten van politiek, zo meen ik. Als de hulp van wetenschap niet gezien wordt, wat biedt de toekomst ons dan? Uiteraard kunnen we respect opbrengen voor de moeilijke taak die politiek te beurt valt, we kunnen het minder aanvaarden wanneer men katalyserende attractors niet bespreekbaar maakt, op dat moment valt alle studiewerk van velen in het water en dat alsof onderwijs geen waarde heeft.