Reagan als antwoord op de crisis
Een tijdje geleden, met de grote petroleumcrisis die de tweede grote structurele crisis van de economie luidde, was er een heel ander antwoord van de overheid op de crisis.
Ronald W. Reagan zag dat de problemen niet door overheid konden opgelost worden, maar dat de overheid net het probleem was. De staat trok zich terug, gaf ruimte aan privaat initiatief en verlaagde voor elke klasse het belastingstarief op arbeid met duidelingwekkende procenten.
Aan de aanbodzijde opteerde deze fantastische man voor het afzwakken van vakbondsmacht (bvb staking luchthavenpersoneel '82) zodat aanbodsschokken geen inflatoire spiraal tot gevolg hadden: een succesvolle formule, zo bleek.
Op het einde van de rit bleek het gemiddeld eigen vermogen vd bedrijven de hoogte ingeschoten, het reële beschikbare loon van elk gezien was exponentieel gestegen (samen met de koopkracht en effectieve consumptie); kortom de economie bloeide. Inflatie stond ook nog eens op een nooit gezien laag, stabiel peil en de staatschuld van de VS bleek op 34% vh BBP af te klokken. Dit in schril contrast met het keynesiaanse continentaal-Europa, waar de gemiddelde staatschuld 90-100% bedroeg.
Mijn vraag aan u is, schat u de merites van deze schitterende staatsman en econoom ook zo naar waarde; en gelooft u meer in deze oplossing van de huidige achterhaalde relancepolitiek?
Laatst gewijzigd door The Joker : 30 mei 2009 om 09:25.
|