[debbie]

Oorspronkelijk geplaatst door cdekeule

Kijk, we leven in een kapitalistische samenleving, waarin de menselijke waarde afgemeten wordt aan zijn/haar inzetbaarheid in het arbeidssysteem. M.a.w. iemand die kan werken, zal willen werken, omdat dit de enige manier is om tot een zekere zelfwaarde te komen. De huidige machthebbers (politieke meerderheid en private belanghebbenden) zien het onderwijs liefst als een voorbereiding op het latere werkleven. Vandaar dat we een minister hebben van "onderwijs en werkgelegenheid" en bijvoorbeeld geen "minister van onderwijs en cultuur". Het kapitalistische systeem heeft dus een ideologie die het psychologisch noodzakelijk maakt dat iedereen gaat werken, dus niet alleen om te kunnen overleven, maar ook om zich goed te kunnen voelen en dus gezond te blijven. Dit heeft maatschappelijke problemen tot gevolg, bijvoorbeeld in de opvoeding. Moeders willen hun kinderen niet meer opvoeden, want ze krijgen daar geen maatschappelijke dankbaarheid voor. Kinderen worden dan massaal gedumpt in de kinderopvang bijvoorbeeld.

Iedereen heeft natuurlijk het recht om te werken, maar er moet genoeg werk zijn voor iedereen. Ik denk dat we naar een samenleving moeten streven waarbij de menselijke waarde losgekoppeld wordt van zijn economische waarde. Een mens is meer dan een "human resource". Iedereen zou de kans moeten krijgen om zich zinvol bezig te houden en zichzelf als creatief individu te ontplooien. Daar zal een stuk arbeid in zitten, want arbeid is in vele gevallen zinvol (niet in alle gevallen). Het werk kan echter beter verdeeld worden. Men zou best de mensen die momenteel werken wat minder kunnen laten werken, en de mensen die momenteel niet werken wat meer, zodat de taken en de vrije tijd beter verdeeld zijn. Voor de overheid is er een taak weggelegd in het betaalbaar houden van de basisbehoeften, maar dat is een taak die zich in de economische sfeer bevindt. Dit staat los van de individuele ontplooiing van de mens waarvan ik vind dat het de doelstelling van een samenleving zou moeten zijn om dit voor iedereen mogelijk te maken, niet alleen zij die het zich financieel kunnen permitteren.

Het doel van onderwijs is er idd in de eerste plaats op gericht om de jongeren klaar te stomen om deel uit te maken van het economisch proces. De wijze waarop dit gebeurt is in mijn ogen door van de jongeren kuddedieren te maken die niet zelfstandig of kritisch nadenken.

De filosoof Savater pleit ervoor om het vak sociologie in te voeren in het onderwijs. Sociologie draagt ertoe bij dat jongeren inzicht krijgen in het begrip "cultuur", dat ze kritisch en sceptisch leren nadenken, niet zomaar alle traditionele opvattingen vanzelfsprekend vinden en zo met een minimum aan vooroordelen tot een maximum aan kennis komen. Dit werkt zeer verruimend en relativerend.

In sommige buurlanden krijgen alle leerlingen ook het vak "agressie". Hier leren ze wat agressie precies is, hoe het ontstaat, welke verschillende stadia een persoon die agressief wordt doorloopt en hoe men ermee kan omgaan. Wat te doen als je met agressie van een ander geconfronteerd wordt, in welke fase je de agressie kan ombuigen, wat je kan doen en wat je zeker niet moet doen. Leerlingen leren ook hoe ze met hun eigen agressie kunnen omgaan. Ook dit lijkt me een zeer belangrijk vak. (Zeker nu we meer en meer over jonge mensen horen die hun zelfcontrole verliezen).

Ik ben het er dus helemaal mee eens dat de onderwijs niet langer slechts de economische belangen mag nastreven maar ook andere maatschappelijke belangen aan bod moet laten komen. Zodat de jongeren weer geloven in zichzelf en in een toekomst en beseffen dat hun waarde niet slechts afhangt van hun economische deelname aan de samenleving.