Zoals ik
hier al zei;
België is helemaal niet gebouwd op basis van solidariteit, maar is een achterlijke overblijfsel van de Nieuwe Tijd dat op één of andere manier toch in de negentiende eeuw is geraakt. De katholieke almacht is dan wel verdwenen, bepaalde mentaliteiten zijn gebleven. Kijk maar naar het brave Vlaanderen dat rustig conservatief en christen-democratisch blijft stemmen en dan rustig aanvaardt dat ze een heel ander beleid krijgen dan waar ze voor stemmen. Of het Vlaanderen waar stemmen voor Dewinter en Dedecker net niet als een revolutionaire daad wordt bekeken. Kijk maar naar de opgeklopte Hollanderhaat die zogezegd dé Nederlanders zouden zijn, terwijl men vroeger (dan spreek ik over héél vroeger, maar het toont dat het ooit anders is geweest) naar Vlaanderen keek als men het had over Nederlanders.
Het grote probleem is echter de Franstalige elite die de Walen compleet misleidt. Volgens hen zijn het de vuile gierige Vlamingen die Wallonië in armoede zouden willen storten, terwijl Wallonië door de transfers als een bedelaar is die enkel door giften kan overleven. De Walen moeten niet buiten, de "Franstaligen" wel. Het is gewoon schandalig dat de Franstalige elite campagne voert rond dingen als wat villabewoners in de rand en Waalse gezinnen in Charleroi en Luik (om maar twee steden te noemen) laat wegrotten. België kan op die manier gewoon niet blijven werken.
Brugmans stelde dat federalisme gebaseerd is door vier stellingen;
1) efficiëntie;
2) solidariteit;
3) burgerlijke verantwoordelijkheidszin;
4) eerbied voor de verscheidenheid.
Wel, laten we die stellingen gewoon toepassen op België;
1) efficiëntie: veel moet ik niet zeggen zeker?
2) solidariteit: Wallonië parasiteert op Vlaanderen. Dit is niet om te zeggen dat de Walen parasieten zijn, maar hun economie wel. Wat als de gastheer niet meer genoeg bloed heeft? Dan sterft de parasiet als eerste. De transfers afbouwen/afsnijden zal een economisch verval, maar daarna ook een heropleving, tot gevolg hebben in Wallonië. De transfers behouden zal echter een steeds groter verval tot gevolg hebben.
3) burgerlijke verantwoordelijkheidszin: in de individualistische consumptiemaatschappij wordt verantwoordelijkheid graag ontlopen. Voeg daarbij nog eens een land als België bij zonder enige nationale consensus of historische binding en je hebt een dik probleem.
4) eerbied voor de verscheidenheid: we hebben problemen met de assimilatie van de migranten, alles is daarenboven nog eens communautair geladen. De Belgische elite speelt al die element bewust uit om de controle te houden, sterker nog, dit conflict vormt de kern van België.
In wezen is het federalisme dan ook een geestesgesteldheid, een idee dat daarna institutioneel wordt toegepast. De Rougemont spreekt dan ook over het federalisme als "un procesus d'agrégation" of "une attitude fédéraliste". In België is het een vorm van instelling die ze daarna hebben willen inbrengen in de geesten van de inwoners, wat compleet mislukt is. Ergo, België kan an sich niet federalistisch zijn, België kan immers gewoon niet zijn.