[E. Gidius]

Geef me even de tijd om me uit te leggen.

Ik zie voor mij, laten we zeggen op een A4-velletje, de bevolking van dit forum, en bij uitbreiding de hele Vlaamse maatschappij. Achter dat blad strekt zich het rottende probleem uit van de maatschappelijke onveiligheid, het straatgeweld, de kleine en grote criminaliteit, de foutlopende immigratie.

In de linkermarge trek ik een lijn: links daarvan bevinden zich de eeuwige excuseerders, minimaliseerders, goedpraters, VB-gefixeerden. Dom-links, voor het gemak.

Dan trek ik een tweede lijn aan de rechterkant van het blad: rechts daarvan vinden we de kleine hartjes, de geborneerden, de onverbeterlijke schoffeerders en zagemannen. Dom-rechts, zeg maar.

Regelmatig zie ik mensen uit de linkermarge stapje voor stapje over de lijn naar het midden komen. Ze proberen hun angst voor "rechts" van zich af te leggen en erkennen dat er een serieus probleem is. Als ze nog wat verder komen, zeggen ze ronduit dat er ingrijpende maatregelen nodig zijn en dat ook repressie een essentieel onderdeel van de oplossing is.

Evengoed zie ik nu en dan mensen uit de rechtermarge schoorvoetend een stapje zetten naar het midden. Ze doen moeite om de "vreemde" te leren kennen, ze erkennen dat er goeie mensen bijzitten en geven toe dat er ook andere oorzaken zijn dan puur etnische of cultureel-religieuze. Als ze een betere dag hebben, kunnen ze zich zelfs verzetten tegen plat en nutteloos racisme.

Soms wipt iemand van de twee laatste categoriën weer terug naar zijn veilige, domme marge. Geeft niet, zolang de middengroep, het schuchtere verbond van slim-links en slim-rechts maar blijft aangroeien.

Het is mijn droom dat die alliantie van slimmen een concrete, werkbare vorm krijgt.

Iedereen is welkom, ik ben zelf ook een bekeerling die de lijn naar het midden overgestoken is.

Wat betreft de onverbeterlijken, de dwangmatige excuseerders én de compulsieve stigmatiseerders, doe ik een oproep tot separatisme. Laten we hen, die zich aan de linker- én de rechterkant van hun lijn vastklampen, met liefde behandelen. Het zijn angsthazen. Ze kunnen altijd hun angst overwinnen en de lijn oversteken. Maar laten we hen, zolang ze die stap niet willen zetten, asjeblief straal negeren. Zonder dat balast staan we een grote stap dichter bij een oplossing.

Amen.