Inderdaad, het is iedere keer iets anders!
En iedere keer kreeg ik een nieuwe toevoegingen aan de "climax"
Toen ik ging pieken werd het echter heel serieus en stond ik soms met open mond naar boven te kijken, afvragend: Spreekt U nu tegen mij?
Diep op het gevoel verder gegaan...
Het waren echter wel geen equadors hier, cambodians.
Dat over de grond kruipen dat je aanhaalt, dat heb ik gehad vlak voor mijn "ego dood", hoewel ik het dat niet volledig durf noemen.
Ik werd zodanig ziek, het werd soms zwart voor mijn ogen... Ik trek me recht, ik zie alles in pixels gaan. Alsof we in een organische matrix zaten en ik even de genetische code kon lezen.
Toen zei ik nog in mezelf: dit is TE...
Met alle geestelijke macht in me, probeerde ik me te vermannen, ik kon me nergens op rechttrekken of vermannen.
Aan nergens kon ik nog "realiteit" kleven Alles werd plots zo relatief, en terwijl mijn vriendin haar tv programma in sneltempo (letterlijk) voorblij vloog, ging ik en alles in de kamer in super slow motion.
Ik ga naar buiten, ik zeg: God GOD GOD GOD!!!!!!!!!!!!!
Het pieken kwam.
Toen kreeg ik door: "Dit ben ik, hoe walgelijk je het ook mag vinden, dit ben ik"
blauwe lijnen zag ik door de tuin heen gaan, maar niet zo visueel als je zou inbeelden. Meer aura vormig, maar dan als een lijn die de stromende wind volgde.
Ik ben toen maar even in mijzelf getrokken op het bed, en daar.... daar heb ik de nacht van mijn leven gehad.
Maar ik dacht letterlijk eerst... dat ik doodging
__________________
Onder invloed van de duivel.
|