Een tekst ter verduidelijking van wat nationaal-anarchisme is. Nationaal-anarchisten gaan er mijns inziens verkeerdelijk van uit dat links-rechts niet meer van belang is want volledig voorbijgestreefd(punt 4). dat is slechts ten dele zo. Bepaalde kenmerken en strijdpunten veranderen, maar zeker niet allemaal. Links blijft de grote verdediger van het tegennatuurlijke egalitarisme, wat allianties tegen het systeem met hen onmogelijk maakt (punt 7). Het syteem ondersteunt immers het egalitairisme, nu meer dan ooit. Daarom dat extreem-links nooit een bondgenoot kan zijn. Marxisme is niet enkel een barbaarse ideologie maar ook een dode ideologie die enkel nog door marginale groepjes verdedigd wordt en die de fundamenten van het systeem, namelijk de waarden waarop het berust, niet in vraag stelt.
Nationaal-anarchisme
In de huidige tijd waarin links en rechts verdwijnende politieke begrippen zijn en er een mengelmoes van ‘paarse’ machtsklieken worden gevormd die allen, zonder uitzondering naar de pijpen van de VSA dansen wordt het tijd voor een herdefiniëring van onze positie. Zijn wij ‘links’ omdat we ons tegen de oorlog in Irak verzetten, het kapitalisme afwijzen en ons inzetten voor dierenrechten? Zijn wij ‘rechts’ omdat we culturele diversiteit als noodzakelijk zien om de volkeren van de aarde te laten overleven en natuurlijke ordening aanvaarden als een gegeven? Of zijn wij ‘de laatste mensen’, de laatste zelfdenkende, onafhankelijke aktivisten? Het Nationaal-Anarchisme is een ontwikkeling binnen voornamelijk de door links als extreem-rechts aangeduide stroming. Denkers en doeners die de stembus afwijzen als en instrument van het systeem dat naar believen de mogelijkheden schept en doet verdwijnen waar het haar uitkomt. Maar ook mensen die de door de machthebbers opgelegde verdeling tussen ‘links’ en ‘rechts’ overstijgen.
Het Nationaal-Anarchisme onderscheid zeven kern-ideeën (de zeven hoofdzonden?) die op het eerste gezicht zeer vrijblijvend kunnen worden geïnterpreteerd;
1. Dat de ‘Eén-wereld regering’, in de vorm van een ‘de jure’ globale superstaat of in de vorm van ‘de facto’ globale superstaat die ontstaat uit een vergevorderde staat van globalisatie, een slechte zaak is.
2. Dat imperialisme en neo-imperialisme slechte zaken zijn.
3. Dat het vormen van kleine, min of meer autonome, gemeenschappen of ‘thuislanden’ en wenselijk alternatief is voor globalisatie, imperialisme en neo-imperialisme en dat een wereld, bestaande uit zulke gemeenschappen een goede zaak is.
4. Dat het traditioneel politieke onderscheid tussen links en rechts simplisties en onbruikbaar is in de huidige tijd.
5. Dat in de sterk gemondialiseerde wereld van vandaag, die een ‘de facto’ mondiale superstaat benaderd we beter kunnen spreken van het onderscheid tussen ‘het systeem’ (de gevestigde orde) en de ‘vijanden van het systeem’.
6. Het ‘systeem’ (de gevestigde orde), in haar vorm van een globalistiese, imperialistiese en neo-imperislistiese instelling een slechte zaak is dat bestreden moet worden.
7. Dat een vorm van alliantievorming tussen vijanden van het systeem een goede zaak is.
In de komende nummers van de Rijnbok zullen we een aantal vormende artikelen doen verschijnen om meer inzicht in deze stroming te geven die misschien wel bepalend zal zijn voor ‘ons’ soort mensen. We beginnen in dit nummer met het nogal persoonlijke relaas van Troy Southgate, voormalig National Frontaktivist en zijn gang door het extreem-rechtse spektrum op zoek naar een ideologie die zijn gedachten het best omschrijft. Wij denken dat velen, vooral van de oudere garde, zich hierin zullen herkennen.
Laat je niet afschrikken door de als zeer negatief bekende staande term ‘anarchisme’, wij zijn tenslotte geen kortzichtige bevooroordeelde reaktionairen.
|